Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Νέο παράξενο έτος - φωτός...



Lost in Translation  - 2003 




Κάπου πιο μακρυά από τις παραπάνω σκέψεις ακούγονται πώματα από μπουκάλια να ανοίγουν, γέλια, μικρά βεγγαλικά, και τραγούδια...  όσο περνάει η ώρα κάποιος χαμηλώνει τον ήχο σαν να παίζουν όλα σε μια οθόνη...



ps. Καλή χρονιά - γιατί όλα πρέπει να τελειώνουν με μια ευχή...

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Σκοτεινός ήλιος

Έχω μαζέψει ήχους από το πάτωμα. Πέφτουν σαν σταγόνες του νερού, της βροχής. Ο ήχος της βροχής είναι όμορφος. Μερικές φορές μαζεύω και κρότους, άσχημους, μονότονους ήχους, όπως το πόδι μιας καρέκλας που σέρνεται στο πάτωμα αργά και τρίζει. Η σιωπή τρίζει κι αυτή. Ό, τι συναισθήματα υπάρχουν βρίσκονται ακουμπισμένα στο πάτωμα. Όλα σκούρα, χωρίς χρώμα, απορροφούν την παραμικρή ακτίδα φωτός στη μαύρη τρύπα τους. Όλα σαν ένας μύλος από δίνες. Λένε ότι ορισμένες διαδικασίες στη ζωή μοιάζουν πολύ με το θάνατο. Το σκέφτομαι όπως περπατάω, κατα τις 2μισυ το βράδυ, στην τσιμισκή σε κάτι χαμένα στενά, μόνη, με ένα τσιγάρο - Καρέλια κατα προτίμηση. Κουκουλωμένη στο κασκόλ και το τικ τακ των παπουτσιών μου πάνω στα πλακόστρωτα των Λουλουδάδικων. Λίμνες από βρωμόνερα απεικονίζουν είδωλα που νομίζουμε όμορφα. Βλέπω τον εαυτό μου και αποστρέφω το βλέμμα. Αυτή η μικρή λίμνη είναι γεμάτη αλμυρό υγρό, αυτό που βγαίνει από τα μάτια. Και με δείχνει. Όλα πληγώνουν και ίσως να έιναι κακό να θέλεις να ζητάς... όμως κάποια στιγμή φτάνεις σ' ένα σημείο όπου δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ελπίζω να είστε όλοι ευτυχισμένοι. Εγώ θα αφεθώ στην αναζήτησή μου.






Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Χαϊνηδων... συνέχεια

Οι κρητικοί παραμυθάδες, που συνδύασαν την τοπική κρητική μουσική με τις μουσικές των μικρασιατικών παραλίων, ακόμη και την jazz, στα παρακάτω αποσπάσματα από το "στην Υγειά μας" του Σπύρου Παπαδόπουλου και της ΝΕΤ :



Από μικρή της άρεσε μες στην κουζίνα μόνη
τις ώρες να σκοτώνει με τη μαγειρική
και πέφτανε τα δάκρυα θυμώντας τη ζωή της
και δίναν στο φαΐ της μιά γεύση μαγική.

Κύμινο μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι
ποτέ δεν είχε ταίρι ν' αλλάξει μιά ευχή
να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση
να γίνονταν η πλάση ξανά από την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός και σκόρδο μιά σκελίδα
νά 'φεγγε μιά ελπίδα στα μάτια τα μελιά
και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι
νά 'νοιωθε ένα χάδι μιά μέρα στα μαλλιά.

Μιά νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της
πού 'κανε το φευγιό της να μοιάζει με γιορτή
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα
ολόιδια με κείνα που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αιθάλη
μας κάνανε μεγάλη κάποια μικρή στιγμή
κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη
χωρίς ν' αφήσει δάκρυ σε μάγουλο γραμμή.


Είχα μια αγάπη μια φορά που' μοιαζε λίγο
στη θλίψη μόνο με τη φτωχογειτονιά
εκεί που η σκέψη ακροπατεί σαν το φονιά
για να τη δει απ' τη γωνιά
πώς να ξεφύγω.

Μοιάζουν οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται
μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή
αίμα στ' αχείλι και στο βλέμμα αστραπή
πες μου ποιο στόμα να τα πει
και πώς ξεχνιούνται.

Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς
κάμε φυλαχτό για να το φορείς
ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή
το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.

Πέρασε κόσμε κι η παράσταση θ' αρχίσει
και θα τα πούμε σαν δυο φίλοι γκαρδιακοί
που σμίξανε κάποια θλιμμένη Κυριακή
σε μια ταβέρνα ερημική
κι έχουν μεθύσει.

Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι
να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός
δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός
πόλεμος είναι και χορός
και παραζάλη.

Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς
κάμε φυλαχτό για να το φορείς
ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή
το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.


Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Ο ληστής


"Εν Παραδείσω τη εικοστή πρώτη του μηνός Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2311 μετά Χριστόν: Ο επικίνδυνος και αμετανόητος ειδεχθής ληστοσυμμορίτης Τζάνγκο παραμένει ασύλληπτος μέχρις και σήμερον. Συνωστισμός ψυχών παρατηρείται εις τας Πύλας του Αιώνος. Το έκτακτον και αλλόφρον της καταστάσεως οδήγησαν εις τη λήψη δραστικών μέτρων, αρχής γενομένης από της επικηρύξεως του θρασυτάτου ληστού. Οιαδήποτε χρήσιμος πληροφορία ανταμοιφθήσεται διά διαγραφής αμαρτημάτων οίτινα θα ποικίλλουν εκ της αξιολογήσεως της εν λόγω πληροφορίας. Φήμαι οίαι διεδόθησαν και ήθελον τον επαίσχυντον αρχιληστήν κεκρυμμένον παρά του Άρχοντος του Σύμπαντος εις την μεγαλόθυμον οικίαν του, ίνα προκαλεί εις αυτόν ακατάσχετον γέλωτα, κρίνονται ως απολύτως αβάσιμαι. Πάσα νεωτέρα είδησις θα κοινοποιείται εις το θεοσεβές ποίμνιον εκ του γραφείου υποδοχής τε και ασφαλείας απωλεσθέντων ψυχών. Ευλογία Κυρίου και έλεος έλθει εφ' ημάς."

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Μίξερ με αλάτι και πιπέρι

Dmitri Shostakovich - Waltz No. 2 - σε παραλλαγή

Από την ταινία - κύκνειο άσμα του Stanley Kubrick "Eyes wide shut"

Chopin Waltz in Sharp c minor Op.64, No.2

Israel Crosby - Profoundly  Blue

Miles Davis - Flamenco Sketches


Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Καινούριες μουσικές


Suzy - Caravan Palace

Electroswing Παριζιάνικο συγκρότημα... νομίζω ότι η περιγραφή μιλάει από μόνη της! Λατρεύω και το βίντεο.... και παρακάτω ίσως το αγαπημένο μου από τη συγκεκριμένη μπάντα :


Μου θυμίζει τα παιδιά του Swing, και παλιές ηχογραφήσεις με γραμμόφωνο, και Benny Goodman, και Duke Ellington... και φυσικά το ντύσιμο charleston που ακόμα το αντιγράφουν οι fans της electroswing στα φεστιβάλ...



Beirut - Postcards from Italy

Εκτός ότι οι Beirut είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου μουσικά πειράματα γιατί είναι επηρεασμένο από τη Βαλκανική μουσική, η χρήση του ακκορντεόν και του μπάσου δίνει κάτι απόκοσμο στη μουσική τους, όπως και τα πνευστά. Είναι απόλαυση τα κομμάτια τους...


Beirut -Mount  Wronclai 


Beirut - Nantes


Beirut - La Banlieu 

Συνδυασμός πνευστών, εγχόρδων και πιάνου... τέλειο

Τελευταία, άφησα δυο κομμάτια από ένα tribute album στον Buddy Holly ( http://en.wikipedia.org/wiki/Buddy_Holly - η ενδιαφέρουσα ιστορία του)... τραγουδισμένα από τον Paul McCartney και την απίστευτη φωνή της Florence





Καλή ακρόαση!!!

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Ναδίρ

Σήμερα το κείμενο δεν θα είναι ευχάριστο. Γιατί η πραγματικότητα το απαγορεύει... όπως και η μέρα που μόλις πέρασε...

Σ' ένα στενό, μιας πόλης, τρείς διπλανές, γκρίζες πολυκατοικίες. Τα παράθυρα, από τη μεριά του δρόμου κοιτάζουν το ένα μέσα στο άλλο. Είναι σαν σπίτια που επικοινωνούν. Ίδιος μολυσμένος αέρας μπαίνει και βγαίνει από αυτά. Ο αέρας της πόλης. Από την πολλή γκρίζα ομίχλη δε φαίνεται πια ως την παραλία.

Ανοίγει τα στόρια, μια κοπέλα νέα, μόνη. Το σπίτι μέσα άδειο, ακατάστατο, ρούχα πεταμένα παντού. Εκείνη μόλις έχει ξυπνήσει. Ή μάλλον, δεν ξύπνησε, γιατί δεν κοιμήθηκε. Απλώς ξάπλωνε στο στρώμα που είναι αφημένο στο πάτωμα, πάνω στα σανίδια. Ξέχασε να ξεμοντάρει το κρεβάτι, είναι ακόμα στις κούτες. Είχε επενδύσει σ΄αυτό το κρεβάτι. "Ελάτε σε μάς, για έπιπλα με τιμές κόστους". Η κοπέλα που της το έδειξε, εξουθενωμένη από την πολύωρη ορθοστασία, της χαμογελούσε εξαντλημένα. "Έχει πολύ ωραίο χρώμα, στήνεται εύκολα, είναι άνετο και φτηνό...". Φορούσε την ίδια μπλούζα όπως μερικοί δεκάδες υπάλληλοι στο ίδιο παράρτημα της συγκεκριμένης αλυσίδας πολυκαταστήματος. Δεν πρόσεχε πια τι της έλεγε η κοπέλα. Εκτός από τη μπλούζα της, τα μάτια τους ήταν ίδια, όλων των υπαλλήλων εκεί μέσα. Θολά. "Για πεντακόσια ευρώ". Σκέφτηκε. Οι g700 έγιναν g500. Καλά πάμε, σκέφτηκε μισοαστεία μισοσοβαρά.

Ήταν και δική της πρώτη μέρα στη δουλειά. Θυμάται την όρεξη, τα όνειρα, πήγε για να πετύχει. Ήθελε να πετύχει. ΕΠΡΕΠΕ να πετύχει. Έχουν περάσει δυο μήνες. Ξαπλωμένη αρκετή ώρα στο στρώμα που είχε αφήσει στο πάτωμα, κοιτούσε μια τα κομμάτια του καινούριου κρεβατιού στις κούτες  - είχε σπάσει ήδη το ενα ποδαράκι - μια τον παμπάλαιο, εποχής 60 και βγάλε, ξεχαρβαλωμένο ανεμιστήρα που κρεμόταν από το ταβάνι. Και δούλευε όπως όπως μέσα στην καλοκαιρινή ζέστη. Στο τρομακτικά μικρό μπαλκόνι της, μια απλώστρα για ρούχα, με δυο τρία χρωματιστά φανελάκια απλωμένα. Είχε πάρει χρωματιστά μανταλάκια, να τα βλέπει και να της φτιάχνει η διάθεση, στο γκρίζο τοπίο. Το τασάκι πάνω στο τσίγγινο πολυκαιρισμένο τραπεζάκι, γεμάτο αποτσίγαρα. Κάθισε, έκανε έναν μικροσκοπικό ελληνικό καφέ, και άναψε ένα ακόμα. Στην πρώτη ρουφηξιά, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Τα είχε δώσει όλα, και ήταν πτώμα στην κούραση.

"Δεν πέρασαν ούτε δύο μήνες". "Πλεονάζον προσωπικό." "Εργασιακή εφεδρεία". "Βιαστική... απόλυση". Απόλυση. Με πολλές λέξεις - κλισέ. Η αποζημίωση κομμένη, η μικροσκοπική τηλεόραση, με χαμηλωμένο τον ήχο στο σαλονι, δείχνει κάτι εκτρωματικές φιγούρες βγαλμένες από το χειρότερο εφιάλτη του Πόε και τις χειρότερες φαντασιώσεις του Ντε Σάντ μαζί, να σχολιάζουν τη "σωτηρία της πατρίδας" με μερικούς οικονομικούς δείκτες. Αποζημίωση κομμένη, τα μανταλάκια αράδα, τα αποτσίγαρα στο τασάκι, και ήθελα τόσο να πετύχω. ΝΑ ΠΕΤΥΧΩ. Κάποτε είχα όνειρα, φιλοδοξίες, κάποτε πίστευα στο μυαλό μου. Στον εαυτό μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να πετύχω. Μου κουρελιάζουν την αξιοπρέπεια. Αύριο για πεντακόσια. Σήμερα για τίποτα. Δε με χρειάζονται στη δουλειά. Που πάω. Κι έχω τρείς μέρες να αφήσω το σπίτι. Θα το έφτιαχνα. Θα ήταν δικό μου. Δε θα με έβλεπε πια ο μπαμπάς να μεγαλώνω μαζί του. Κάθε μήνα του κλέβουν και κάτι παραπάνω από όσα πλήρωσε τόσα χρόνια, για τα γεράματά του. Εγώ όμως, του κλέβω τη χαρά.

Κοιτάζει με θολά μάτια στο απέναντι παράθυρο....

Ένας νιόπαντρος, κουστουμαρισμένος γιάπης, με κινητό και χαρτοφύλακα. Θα ναι δε θα ναι τριανταπέντε χρονών.  Σε ένα σπίτι μαυροφορεμένο. Ταϊζει ένα μωρό, με ένα μπιμπερό. "Έπρεπε να φύγω κύριε Διευθυντά... " τον ακούει που λέει στο τηλέφωνο. "Για δυο λεπτά" "Δεν έχω που να το αφήσω και αρρώστησε". Από την άκρη της γραμμής ακούγονται ουρλιαχτά και απειλές απόλυσης. Μάλλον ο διευθυντής δεν πρόσεξε τη μαύρη γραβάτα του γιάπη. Ούτε το σκοτεινιασμένο βλέμμα. Ο νέος άντρας πενθεί. Κάποιον ή κάποιαν δεν έχει σημασία. Δεν ακούγονται τόσα μέσα από τα παράθυρα. Μόνο το κλάμα του μωρού που δε θέλει το γάλα σκόνη που του πιέζουν στο στόμα με το μπιμπερό... Ακούγεται το κινητό να πέφτει με παταγο στο πάτωμα. Και ένα αχνό σήμα κατηλλημένης γραμμής. Το μωρό κλαίει πιο δυνατά τώρα. Και ο κουστουμαρισμένος νεαρός με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια. Σε θέση απελπισίας.

Ο αέρας ανακατεύει τους ήχους από τα δυό παράθυρα και τα φτάνει στο τρίτο. Ένας πιτσιρικάς μόλις έχει αμολήσει το σκέιτμπορντ σε μια γωνιά, και έχει βάλει μουσική.....






Αράζει στο πι-σί, με μόνο σύμμαχο μια λάμπα που φωτίζει το γραφείο του. Άλλο ηλεκτρικό ρεύμα δεν επιτρέπεται να καταναλωθεί. Οι γονείς μαλώνουν μέσα. Τους χαμηλώνει στο νού του. Χαμηλώνει τον ήχο. Χαμογελάει στον εαυτό του. Ανοίγει το μπλόγκ του και γράφει... γράφει ό,τι του κατέβει. Θυμός αυθόρμητος. Ορμή, ιδρώτας, και πολλά ερωτηματικά. Αναπάντητα. Δεν ξέρει από τσιγάρα. Προτιμάει το μπάσκετ.
"Είμαστε μικροί ακόμα ρε. Και δεν έχετε το δικαίωμα να μας στερείτε τα όνειρα"
Ξεκινάει...

Έχει ακούσει τις ιστορίες από τα διπλανά παράθυρα. Βλέπει τα πρόσωπα, το δρόμο κάτω, και το μηχανακι του περιπτερά που αφήνει πίσω του ένα μαύρο σύννεφο. Στη γωνία κάτι τύποι που μιλάνε σπαστά έχουν μεθύσει ήδη με μπύρες.
"Είμαστε μικροι ακόμα. Δεν έχετε το δικαίωμα".

Έτσι θα ξεκινήσει το γράψιμο. Το πήρε απόφαση.


Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Κλείσε τα μάτια σου....








"Κλείσε τα μάτια σου
να φύγω, να χαθώ
γι' αυτά τα μάτια σου 
θα ξαναρθώ

Γι' αυτά τα μάτια σου
πεθαίνω, ξεψυχώ
κλείσε τα μάτια σου 
ν' αναστηθώ"



Και ξανάκλεισες το μουσικό κουτί, διαφορετικά αυτή τη φορά. Με πενιές. Και αναμνήσεις μιας καμένης βραδυάς σε ρεμπέτικο μαγαζί. Η φωνή της Μελίνας και του Μανώλη Λιδάκη. Οι πιο βελούδινες φωνές στον κόσμο. Μαζί του έκλεισες με δυο λόγια, και κάτι που δεν είπες ολότελα. Το παγίδεψες στο κουτί της φαντασίας.







Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Ludovico Einaudi







"Βλέπω εφιάλτες για τη μέρα που δε θα χω την αγκαλιά σου. Φοβάμαι μη φύγει ο Έρωτας, μόνο. Αν δεν έχουν σκουριάσει ήδη τα βέλη του. Σε σκέφτομαι, όμως. Εσύ. Ανατολή και Δύση."









Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Διάλογος στη χρονομηχανή του μέλλοντος

- Μαμα... να σε ρωτήσω κάτι;
-Πές μου μωρό μου 


-Να... εγώ όταν τελειώσω το σχολείο, θα πάω στο Πανεπιστήμιο;
-Εχμ... αν το θέλεις πραγματικά, ναι...
- Τί πρέπει να κάνω για να πάω εκεί;
- Παλιά η δική μου μαμά, η γιαγιά σου δηλαδή, μου έλεγε ότι πρέπει μόνο να διαβάζεις, να αγαπάς τα βιβλία και τις γνώσεις, και να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος, να προσπαθείς να κυνηγάς όνειρα και ιδέες. Να θέλεις να γίνεις επιστήμονας.
-Τώρα, μαμά, τι άλλαξε;
-Από τότε, πολλά μωρό μου. Τώρα δεν μπορούν όλα τα παιδιά να πάνε. Να ας πούμε, η μαμά της Τασούλας που απολύθηκε, δεν μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα.
-Μαμά, τι είναι τα "δίδακτρα"; 
- Είναι το ποσό που πληρώνουμε στο κράτος για να σπουδάσεις.
-Δηλαδή, μαμά, είναι το ίδιο πράγμα, όπως να πληρώνουμε στο φροντιστήριο;
-Ναι... τώρα πια είναι πάνω κάτω το ίδιο πράγμα.
-Και εσύ τότε, μπορούσες να πάς στο Πανεπιστήμιο; Και εσύ, και η Τασούλα;
-Ναι... τότε ήταν αυτονόητο ότι δεν θα πληρώσω δίδακτρα. Ούτε εγώ, ούτε η Τασούλα που η μαμά της απολύθηκε. Υπήρχαν εστίες, λέσχη. Μετά άλλαξαν πολλά πράγματα. Έγινε κάτι που το είπαν "οικονομική κρίση". 
- Και τότε μαμά, τι ήταν το Πανεπιστήμιο;
-Τότε, το πανεπιστήμιο σε ανάγκαζε να μάθεις να σκέφτεσαι. Όσο χρόνο κι αν έπαιρνε αυτή η διαδικασία.
-Τώρα μαμά, δηλαδή, δεν έχουμε χρόνο;
- Τώρα δεν έχουν χρόνο αυτοί που κανονίζουν τα πράγματα. Πρέπει να φουσκώσουν τους λογαριασμούς.
-Μαμά, δηλαδή, η μόρφωση είναι πολυτέλεια; 
-Κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι. Όταν ήμουν στην ηλικία σου, είχα διαβάσει το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" του Λουντέμη. Ίσως αν το διαβάσεις κι εσύ να καταλάβεις. 
- Μαμά, πότε γίνεσαι επιστήμονας;
-Χμ... στην εποχή μου γινόσουν όποτε θεωρούσαν οι δάσκαλοί σου ότι είσαι έτοιμος. Στη σημερινή εποχή, το καθορίζει το κράτος και οι ιδιωτικοί χρηματοδότες.
-Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα το κράτος και άλλο οι ιδιωτικοί χρηματοδότες;
-Γι' αυτό το κράτος, όλα είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.Αλλά ίσως εσείς όταν πάτε στο Πανεπιστήμιο, να μπορέσετε να αλλάξετε το κράτος. Το να διαβάζεις σε αλλάζει. Και είναι επικίνδυνο γι' αυτούς που μικραίνουν τις επιστήμες και περιορίζουν τις γνώσεις. Σας φοβούνται, γιατί μπορεί να ανατρέψετε το σύστημα που έχει σχεδιάσει το κράτος για σάς.
-Μαμά, σαν να με μπέρδεψες απόψε... το κράτος δε νοιάζεται για μάς;
- Το κράτος μωρό μου, ειναι μια εξουσία. Χρωστάει σ' αυτούς που τη χρηματοδοτούν.
- Και η παιδεία μαμά; Γιατί τη θέλει το κράτος την παιδεία;
- Η παιδεία είναι αυτό που κάνει τον ανθρωπο καλύτερο. Το κράτος, ανάλογα με το πολιτειακό του σύστημα, το ενδιαφέρει η παιδεία λίγο ή περισσότερο. Αυτό που το ενδιαφέρει κυρίως είναι να μάθεις να δουλεύεις πάνω σε κάτι.
- Κι αν εγώ θελήσω να γίνω εξερευνητής της θάλασσας; Αστροναύτης; Παραμυθάς; Συγγραφέας; 
- Τότε.... δύσκολα τα πράγματα. Αλλά είσαι σε καλό δρόμο :)


ps. Η ιδέα ενός διαλόγου μαμάς - παιδιού είναι κλεμμένη από την πένα της Έλενας Ακρίτα. Ομολογώ πάντα τις εμπνεύσεις μου στους αναγνώστες.
ps2. Η σημερινή μέρα για την ανώτατη παιδεία ήταν για άλλους καλή και για άλλους κακή. Η δική μου γνώμη συνοψίζεται παραπάνω.
ps3. "Το Πανεπιστήμιο είναι εκεί που λέγονται τα δύσκολα λόγια" (ατάκα ενός από τους καθηγητές μου). Ίσως τα πράγματα, όπως έχουν μεθοδευτεί, να σταματήσουν να είναι έτσι. Ίσως  και όχι. Ευελπιστώ στο δεύτερο.



Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Open again the music box

Θέλω να γίνω φωτογράφος.....


Rabbit Heart-  Florence + the Macine
(from the album "Lungs")


Alanis Morissette - Narcissus


Καμιά camera obscura θα βρεθεί στον πάτο του μουσικού κουτιού?



Σήμερα η indie rock είχε την τιμητική της... 


_________________________________________________________


Διάλειμμα για διαφημίσεις


- ξέχασα, απλά, να αναφέρω, ότι το βρετανικό στύλ τελευταία με έχει κερδίσει ... και δίνω δυο λόγους, παρακάτω :





Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Little big Berlin & Addio Citta

Βερολίνο -  με τεχνική "μινιατούρας" και μουσική επένδυση της μουσικής ιδιοφυϊας του Lizst :


Θεσσαλονίκη - Addio Citta - με την ίδια τεχνική λήψης...(με την ευχή να γίνει κάποτε η πόλη που ονειρεύονται όσοι τη φαντάζονται χωρίς σκουπίδια, χωρίς καυσαέριο, με περισσότερο πράσινο, με οδηγική παιδεία, με σεβασμό στα άτομα με ειδικές ανάγκες, στις μητέρες με μικρά παιδιά, με φεστιβάλ, με καθαρό Θερμαϊκό, με πάρκα και θεσμοθετημένους ποδηλατοδρόμους, ακόμη και με τράμ :P - για τους ρομαντικούς :P)








Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Αύγουστος

Ο Αύγουστος είναι ο πιο μακρύς μήνας του χρονου. Θα μπορούσε να είναι ο τελευταίος από τους δώδεκα. Η ανταμοιβή. Η αίσθηση της πληρότητας. Η θηλυκή πλευρά του φεγγαριού. Όλοι ξέρουν, ακόμη και τα μικρά παιδιά ότι σ' αυτή τη χώρα, ίσως και σε άλλες, η λατρεία του φεγγαριού του δεκαπενταύγουστου είναι σχεδόν θρησκεία. Τσούρμο από αλλοπαρμένους ανεβαίνει λόφους, βουνά, αρχαιολογικούς χώρους, κάστρα, βράχια σε παραλίες για να δεί αυτό το φεγγάρι. Με συνοδεία μπύρας, μουσικής, και περισσότερο από όλα σιωπής.



Το πρώτο αυγουστιάτικο φεγγάρι που θυμάμαι το είδα όταν ήμουν πολύ μικρή. Σε κάποιο μέρος της Χαλκιδικής, ίσως τη Σιθωνία, ίσως σε ένα κάμπινγκ, όλα είναι θολά. Καθώς έδενα το κορδονάκι από τα πρώτα μου πέδιλα (ίσως είχα μόλις κλείσει τα τέσσερα), κάπου στο βάθος ακουγόντουσαν τα τριζόνια, γαντζωμένα στο δέντρο, ο ήχος της βούρτσας των μαλλιών της αδερφής μου, που σφιχταγκαλιάζοντας την κοιλιά της μαμάς την άφηνε να την χτενίσει, ο ήχος του νερού που έσκαγε εκεί κοντά στην ακτή, ο μακρινός ήχος του ραδιοφώνου. Παρά τα παράσιτα, είχα κολλήσει άφωνη πάνω στο αντίσκηνο το αυτί μου για να ακούσω το τραγούδι. Τα θερινά σινεμά...


Ο Λουκιανός... αγαπημένος τραγουδοποιός της μαμάς μου... αγαπημένο ρομαντικό και αστείο άτομο, που συνέθετε τα γεμάτα αθωότητα τραγούδια της δεκαετίας του ογδόντα. Αργότερα, όταν μεγάλωσα, μου εξήγησε τι σημαίνει "τραγουδοποιός".

Για πρώτη φορά σήκωσα το βλέμμα ψηλά και με τους ήχους της μουσικής κοίταξα αυτή την τεράστια λαμπερή σφαίρα καρφωμένη στο θόλο, μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα από τις σκιές των φύλλων της ελιάς.

Τα καλοκαίρια περνούσαν, το νούμερο των σανδαλιών μεγάλωνε κάθε χρόνο, η τοποθεσία των παιδικών μου διακοπών άλλαζε. Στους γονείς μου άρεσε να γυρνάνε από δω και από κει. Συνηθίσαμε κι εγώ και η μικρή μου αδερφή αυτό το "νομαδικό" στύλ, και το αγαπήσαμε. Δεν πείραζε να φάμε φρούτο με λερωμένα χέρια, δεν πείραζε να κυκλοφορούμε έξω χωρίς σανδάλια, με γυμνά πόδια, δεν πείραζε να πέσουμε και να χτυπήσουμε, δεν πείραζε να κάνουμε μπάνιο με μπουκάλια νερό ζεσταμένα στον ήλιο πάνω σε τελάρα. Δεν πείραζε να μας τσιμπήσει ένα παράξενο έντομο, δεν πείραζε τίποτα. Στην εξοχή, δίπλα στη θάλασσα, όλα συγχωρούνται. Ακόμη και από τη δική μου μαμά.

Εφηβεία. Ο Αύγουστος στην πόλη, με παρέες. Το δεύτερο άκουσμά μου για τον αύγουστο... ένα καταπληκτικό τραγούδι του Παπάζογλου. Ανάμνηση από μια εκδρομή του σχολείου με φίλες και κιθάρα.


Οι εφηβικοί αύγουστοι πάνε χέρι χέρι με τα πρώτα ερωτικά όνειρα. "Σε ποιά έκσταση επάνω, σε χορό μαγικό, μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε... από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φώς, που μεσ' τα δυό της μάτια πήγε κρύφτηκε..." Τα πρώτα cd που αγοράζαμε κρυφά από τους γονείς, που μάταια πιά φωνάζαν για να μας μαζέψουν. Πηδούσαμε τους μαντρότοιχους, σπάγαμε τις χορδές της κιθάρας, κάναμε τα πρώτα μας μεθύσια. Τα πέδιλα πιά δε χωρούσαν στα πόδια, και τα λουριά ήταν σκισμένα στο τέλος του καλοκαιριού, πάντα.

Ακολούθησαν πολλοί αύγουστοι. Με χαλκιδικιώτικα πανηγύρια, με γιορτές και παραδοσιακούς χορούς στις γιορτές της Παναγιάς, με ηλιοκαμμένα γελαστά πρόσωπα, με δραματικές φυγές. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι οι φίλοι που αποφάσισαν να φύγουν νωρίς διάλεξαν τον Αύγουστο. Αυτό τον κάνει μάλλον, με τραγικά ειρωνικό τρόπο, και μήνα φυγής.



"Κόσμος βραδινός, φεγγάρι με φως,
μια νύχτα τ' Αυγούστου
Περπατώ αργά, σοκάκια μικρά, τριγύρω γιορτάζουν
Θάλασσες φωτιά, και φώτα θαμπά,
παρέες που γελάνε
Κι ένας ουρανός, μ' αστέρια και φως
μια νύχτα τ' Αυγούστου"








υγ. η ανάρτηση αφιερωμένη στην Κλεοπάτρα και στο Jimi... που άρχισαν νωρίς το μεγάλο ταξίδι στο φεγγάρι....

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Γράμμα σε πειρατές

Πρόλογος 


Η πιο σημαντική ερώτηση που θα θελα να σου κάνω, είναι αν έχεις κάνει ποτέ βουτιά στην προσωπική σου άβυσσο. Αν έχασες και βρήκες τους χίλιους εαυτούς που κρύβεις μέσα σου. Αν κοίταξες με ενδοσκοπική διαύγεια ποτέ τις πιο βαθιές γωνιές του μυαλού σου, και αν τις κατάλαβε ποτέ κανείς. Μη με κοιτάξεις θυμωμένος, είναι άμυνα. Μην αρνηθείς να απαντήσεις, δεν παίζεις το παιχνίδι με τους σωστούς όρους. Αν θέλεις μην απαντήσεις σε μένα. Δεν είμαστε μονομάχοι άλλωστε. Απλά γράψε την απάντηση σε ένα χαρτάκι. Γράψε πάνω μια ημερομηνία και μια χρονιά, τυχαία. Βάλτην κάτω από το μαξιλάρι σου, καλά διπλωμένη. Και μην την ανοίγεις μέχρι το τότε.



Φίλοι 


Ζούμε παράλληλες πορείες. Αυτοί με αλλαγές , εγώ με στασιμότητα και ανασφάλεια, και τ' αντίστροφα. Κι ήταν πάντα εκεί. Το μοναδικό πράγμα που θέρισα τους καρπούς του νωρίς χωρίς τον απόλυτο κόπο. Μόνο ο χρόνος που αφιερώνεις φτάνει. Οι ώρες σιωπής, - το να δέχεσαι δηλαδή, χωρίς να μιλάς. Μία από τις τρείς βεβαιότητες της ζωής μου.

Υπαρκτές αγάπες 


Σάρκα και οστά που μπορείς να αγγίξεις. Ο καιρός δύσκολος και για τους δύο, τρέχουμε να προλάβουμε, κι εγώ δεν ξέρω τί. Ίσως το χρόνο, που περνάει, κάθεται σε αριθμούς και καμαρώνει, σε απαντήσεις ηλικίας και κοινωνικής γαρνιτούρας. Πάντα πίστευα ότι η γαρνιτούρα είναι το πιο άνοστο κομμάτι ενός πιάτου. Όμως ο σωστός μάγειρας την φροντίζει πάντα - ξέρει να πλασάρει την εικόνα. Μόνο ο υποψιασμένος δοκιμαστής μπορεί να καταλάβει ότι μια στραπατσαρισμένη τούρτα ή μια καμένη σάλτσα για μακαρόνια είναι πιο νόστιμη, αρκεί να ξεπεράσεις τον φόβο του θεάματος και να τη δοκιμάσεις. Άλλωστε είναι πάντα η πρώτη σου προσπάθεια, κι όλα τα πράγματα, την πρώτη φορά, γίνονται με τρόπο μοναδικό. Και με πάθος.

Το ιδεατό 


Εκεί το παιχνίδι γίνεται σε νοητικές ισορροπίες. Πάνω που νομίζεις ότι βρήκες το άλλο σου μισό, "αυτό που έτρεχες να συναντήσεις από τότε που γεννήθηκες" (όπως θα λεγε ο Λειβαδίτης). Μπορεί να γεννήθηκε στην άλλη άκρη της γής, λένε στις ταινίες. Μπορεί εκατό χρόνια - μοναξιάς -  πρίν από τη μέρα που γεννήθηκες. Μπορεί τα ελαττώματά του να φαντάζουν μέρος της τελειότητάς του. Μπορεί να πιστεύεις πώς μια ματιά αρκεί, χωρίς εξηγήσεις. Όλα όμως είναι ψευδαισθήσεις. Και έχεις βαρεθεί κάθε διαδικασία, όταν αυτή δεν είναι τροφή για το μυαλό. Η μεγαλύτερη τιμωρία και η χειρότερη δίψα μαζί, να αναζητά ο νούς το καινούριο. Κι ύστερα μέρες που στέλνεις γράμματα, χωρίς αξία, παρά μόνο λογοτεχνική.

Επίλογος 


Ελπίζω όσο διάβαζες να έχεις την απάντηση έτοιμη, γραμμένη στο χαρτάκι. Ξαναγύρνα αλλιώς, στον Πρόλογο.
Καληνυχτα...




Υστερόγραφο της ..."συγγραφέως" : Είναι η πρώτη φορά που γράφω μετά από το καιρό κομμάτια της προσωπικής μου γραφής, αυτής της σουρεάλ συνειρμικής νυχτερινής γραφής που με εκτονώνει. Ακόμη και αν δε βγάζει νόημα.
Υστερόγραφο Νο2 : Την αφιερώνω σε τρείς. Στον ιδεατό, στην υπαρκτή αγάπη... και στον "Φλεγόμενο", που ελπίζω να με διαβάσει :) Η γραφή του είναι πάντα έμπνευση για μένα.


ΥΓ 3. "Όποιος αγάπησε δεν ξέρει να το πεί".


Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Σοφία και Αλμπέρτο

"Αγαπητό μου ημερολόγιο

Είναι σχετικά λίγες οι στιγμές που μου επιτρέπω μικρές αλλά σημαντικές αποδράσεις από την πραγματικότητα. Λένε ότι τροφοδοτούν τη φαντασία. Μπορεί να χουν δίκιο. Οι τελευταίες μέρες ήταν γεμάτες από καινούριες εικόνες, των ματιών και του μυαλού. Μια βδομάδα διάλειμμα, πρίν την επιστροφή στην πραγματικότητα. Από μικρή φανταζόμουν ιστορίες. Με έβλεπε η μάνα μου να χτίζω σπιτάκια σιωπηλή. Στοιχημάτιζε ότι θα γίνω ή συγγραφέας ή δημοσιογράφος. Για το πρώτο όχι αρκετή, σίγουρα όχι, για το δεύτερο όχι αρκετά θαρραλέα.

Όπως και να χει. Εικόνες από αναπλιώτικα μπαλκόνια με σίδερο και ξύλο, με μπουκαμβίλιες και κισσούς να σκαρφαλώνουν πάνω τους, αναπαραστάσεις μαχών στη θάλασσα όπως φαίνονται τα κανόνια από το Λιμάνι,φανταστικές εικόνες της βασίλισσας να βγαίνει με τα χρυσά της κοσμήματα από την Πύλη των Λεόντων στις Μυκήνες. Μισό - αλήθειες και μισο φαντασίες. Απόδραση...



Στην πλώρη του πλοίου που μας ταξίδευε στον Αργοσαρωνικό, συνέχισα το διάβασμα του "Κόσμου της Σοφίας". Το ήθελα από καιρό αλλά δεν έβρισκα το χρόνο. Η ιστορία της Σοφίας και του δασκάλου της Αλμπέρτο, που την μυεί στις αρχές της παγκόσμιας φιλοσοφίας, μου θύμισε πολύ τα βιβλία που διάβαζα παιδί. Μου θύμισε ακόμα ότι αν γινόμουν ποτέ συγγραφέας θα γινόμουν συγγραφέας για παιδιά. ΄Οπως λένε διάφοροι σοφοί, βλέπουν καλύτερα τα παιδιά. Και τα άμεσα ορατά και τα αόρατα. O Jostein Gaarder με ταξίδεψε για μια ακόμη φορά. 


Σωκράτης, Πλάτωνας, Δημόκριτος, Ηράκλειτος, Απόστολος Παύλος, Σπινόζα, Φρόυντ, Simone De Beauvoir. Μαγική διαδρομή... κι ότι που ανακάλυψα ότι ταυτίζομαι ακόμη με ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι που ακούει με ανοιχτό στόμα και μάτια! 

Είναι ακόμη μισοτελειωμένο και έπεται συνέχεια... :)


Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Κολάζ

Συνήθως γράφω κάπως... ιμπρεσσιονιστικά. Καταγράφω εντυπώσεις της πραγματικότητας. Δεν χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο ταλέντο γι' αυτό, απλά να έχεις μάτια και να παρατηρείς έντονα αυτά που σου προξενούν το ενδιαφέρον. Οι τελευταίες βδομάδες είχαν αρκετά σημεία σταθμούς.

Μέσα σε κάθε σπίτι υπάρχει μια τηλεόραση, που συνήθως παίζει αυτό που πρέπει να υπερισχύσει ως πολιτική αντίληψη για την πραγματικότητα. Μετά από πολλά πολλά χρόνια έφτασε και στη χώρα μας η διακριτική λογοκρισία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ή τουλάχιστον τώρα είναι τόσο εμφανής. Η προφητεία του George Orwell ότι σε κάθε σπίτι υπάρχει μια οθόνη που προπαγανδίζει το καθεστώς, ίσως και χωρίς να το ξέρουμε "βάζει στον ίσιο δρόμο" τις παρεκκλίνουσες συμεριφορές, η προ-δεκαετίας αντίληψη των σκεπτόμενων αμερικανών ότι το fox δεν μπορεί να λέει "shut up" σε όσους διαφωνούν με τον πόλεμο στο Ιράκ, έγιναν επιτέλους συνείδηση και στον μέσο Έλληνα, άσχετα με το μορφωτικό του επίπεδο, με τις πολιτικές καταβολές του, με την δουλειά που κάνει, με την κοσμοθεωρία του. Μίλησαν πολλοί για το "κίνημα της πλατείας" ή των "αγανακτισμένων". Είναι ένα "κίνημα" που συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες το έχουν ξεκινήσει πολλά πολλά χρόνια πρίν (όποιος θυμάται τον Κύπριο φοιτητή με τη ζαρντινιέρα και τον Παναγιώτη με τα πράσινα σταράκια μπορεί να καταλάβει τι εννοώ), αλλά τώρα φαίνεται ότι εξαπλώθηκε και σε άλλες κοινωνικές ομάδες, που αποχαυνωμένες συνειδητοποίησαν ότι κάποιος έχει βάλει το χέρι - νύχτα - βαθειά στην τσέπη τους και έχει βάλει χέρι - κανονικό - στο μέλλον τους. Κυρίως νέοι, θα σχολιάσουν πολλοί. Άλλος θα μιλήσει για συνταξιούχους, για γονείς με άνεργα παιδιά, για στρατιές απολυμένων με παιδιά που δεν έχουν να τα ταϊσουν και να τα στείλουν στο σχολείο. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν έχει σημασια ποιός από όλους αυτούς θίγεται περισσότερο ή λιγότερο. Αυτό που βλέπω, πάντα σαν θεώρηση της πραγματικότητας σαν φωτογραφία της στιγμής ή σαν ζωγραφιά, είναι κάποιοι άνθρωποι με τίποτα άλλο κοινό από την απαρχή της δυσπιστίας τους στην τηλεόραση, που μαζεύτηκαν σε μια πλατεία να τα πουνε- μια που και τα καφενεία έγιναν ακριβά. Δεν ξέρω που θα οδηγήσει όλο αυτό, πάντως έχουν αρχίσει ήδη να τις τρώνε από την αστυνομία, απρόκλητα και μαζικά (όπως γίνεται λίγο πολύ και στην Ισπανία). Οι "δημοσιογράφοι" των επίσημων ΜΜΕ ουρλιάζουν ότι δεν καταλαβαίνει κανείς ότι χρεωκοπούμε και ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές πέρα από τοκογλυφικά δάνεια και "οίκους αξιολογησης" που "αξιολογούν" την πιστοληπτική ικανότητα μιας χώρας με βάση το φτέρνισμα ενός τραπεζίτη το προηγούμενο βράδυ. Για μένα έχουμε χρεωκοπήσει. Ήδη. Σαν κράτος, σαν έθνος, σαν μέλλον. Τιμή σ' αυτούς που δεν εγκαταλείπουν τη βάρκα... όχι ότι είναι πια και τόσο εύκολο. Δεν ξέρω πότε πραγματικά θα σπάσει το απόστημα και θα αποκτήσουν ξανά οι λαοί την κυριαρχία στα κράτη τους - και κατα συνέπεια και στις ζωές τους. Δεν ξέρω πώς θα πολεμήσουν αυτόν τον αόρατο εχθρό που ταξιδεύει από σαλόνι σε σαλόνι, και από έναν online τραπεζικό λογαριασμό δισεκατομμυρίων σε έναν άλλον. Έχουμε καλά εργαλεία από το παρελθόν αλλά φοβάμαι πώς δεν είναι αρκετά πια, στις μεταμοντερνες καταστάσεις που βιώνουμε.

Μέσα σε όλα αυτά κάνω και συλλογή ατάκας, από περιοδικά, εφημερίδες, online εκδόσεις και blogs. "Οι οικονομολόγοι είναι οι νέοι αστρολόγοι". "Το μόνο συνταγματικό στη χώρα αυτή είναι η πλατεία Συντάγματος - όλα τα άλλα έχουν καταλυθεί". "Tο πάθος για χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα", "Error 404 Democracy Not found", Κάθε κίνημα (κίνηση στην ουσία, αναταραχή της στασιμότητας, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο) έχει τη δική του πρωτότυπη συνθηματολογία, όπως έλεγε και ένας παλιός φίλος, που ήξερε πολλά για τα κινήματα και τους αγώνες.

Και στις πλατείες είναι δύσκολο να πέις, και να βρείς, τι σχέση έχουν όλοι αυτοί πια μεταξύ τους. Ανακατεμένοι ανάμεσα στους δίκαια εξεγερθέντες, είναι άνθρωποι που έχουν κλέψει, που παίρνουν υπέρογκους μισθούς σε σχέση με άλλα κοινωνικα στρώματα για να κάνουν ελάχιστα παραγωγική δουλειά, άνθρωποι που βρίζουν ένα κράτος που ούτε σεβάστηκαν - αν υποστήριζαν την ύπαρξή του - ούτε πολέμησαν σωστά - αν υποστήριζαν την μη - ύπαρξή του. Η χώρα αυτή έχει πολλούς βολεμένους. Ανάμεσά μας υπάρχουν πολλοί που έχουν κοιτάξει αυστηρά και μόνο τον... πισινό τους εις βάρος του διπλανού. Ίσως αν κοιτάξουμε μέσα στον καθρέφτη με ειλικρίνεια και αναλογιστούμε μεμονωμένα περιστατικά στη ζωή μας, να δούμε και εμάς τους ίδιους σε αυτή τη θέση. Και οφείλουμε να τα βλέπουμε και όλα τα άσχημα.

Μέσα σε όλα αυτά χθές ο Μάλαμας, για ακόμη μία φορά απολαυστικός. Ανάμεσα σε σταγόνες μπύρας, τσίπουρου, ιδρώτα και μεθυστικού καπνού, έδωσε τα ρέστα του.
"Είπε ο Ελύτης ότι αν αποσυνθέσουμε την Ελλάδα, θα μείνει μόνο μια ελιά, ένα καράβι και ένα αμπέλι" λέει ο Σωκράτης... και συμπληρώνει "ναι, αλλά αυτά ξέρουμε να φτιάχνουμε!"
Δεν είναι ψέμματα. Όπως και τα τραγούδια που τραγούδησε χθές που μιλάνε για έρωτα, για επανάσταση, για μετανάστευση. Ο Καζαντζίδης δεν είναι πολύ μακρινός από την εποχή μας. Και το '60 απελπιστικά κοντά.

Είχα σκοπό σαν υστερόγραφο να βάλω μια συλλογή από αποκαλυπτικά βίντεο που αρνούνται να κοιτάξουν οι "ιθύνοντες", σχετικά με τις πλατείες και τις διαδηλωσεις. Έχουν κυκλοφορήσει όμως αρκετά στα blogs και στο internet και... όποιος θέλει πραγματικά να μάθει... θα τα δεί....

"Καληνύχτα, πουλάκια μου"

:)


Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Βαρεμάρα, μέσα σε περίπου 600 σελίδες dt.
Βάζω μια σειρά μολύβια χρωματιστά στη σειρά μήπως μου περάσει. Βάζω μια σειρά τσιγάρα slim στη σειρά, που μοιάζουν με μολύβια. Ακούω ειδήσεις....

Έχει τέλος αυτό το βιβλίο? Έχει τέλος?

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο?

Λονδίνο σίγουρα όχι. Καλά κρυμμένη βρωμιά σε γωνίες με γυαλισμένο επίχρισμα.Καταθλιπτικά κόκκινα τούβλα. Παντού. Η κατεξοχήν πόλη του αστού κρυμμένη σε κόκκινα τούβλα, χιλιάδες, θαμμένη κάτω από αυτά. Λατρεία του στέμματος και τέτοιες αηδίες.

"Κατάρα στον Βρετανό Εστέτ. Στον σνομπισμό (νόσος της θυλυκότητας)
Κατάρα στον φόβο της γελοιοποίησης (χείριστο αμάρτημα του αδρανούς κοιμισμένου)
Κατάρα στον Ηθικολόγο - θεό της πιθηκοειδούς ματαιοδοξίας. "

(η παραπάνω ήταν μια αγγλική κρίση αυτογνωσίας ενός κύκλου παράξενων και αντισυμβατικών καλλιτεχνών της Αγγλίας των αρχών του 20ου αιώνα που έτυχε να διαβάσω τελευταία - ή και κάτι πιο περίεργο, που επαφίεται στον αναγνώστη και τις πολλαπλές αναγνώσεις του... τους περιγράφει τόσο καλά...)

God save the Queen and your good doctors, gentlemen.

Κάπου εδώ έχω γίνει ήδη άδικη. Εντάξει. Οκ . Υπάρχει και το τσάι,  η rock, η θάλασσα και οι Beatles.


Άμστερνταμ. Ο μονόφθαλμος πειρατής στο σαπιοκάραβο με τον παπαγάλο στον ώμο περιμένει στα κανάλια την λεία του πληρώματός του για να γεμίσει τα σεντούκια. Το χρώμα είναι οι ακτίνες των ποδηλάτων που γυαλίζουν στο μισοσκόταδο και η έλλειψη φρένων στην ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το χρώμα της πόλης, μαζί με τα πολύχρωμα μανιτάρια. Τους πίνακες του Βαν Γκογκ και τις καθημερινές χοντρές πινελιές στο τοπίο ενός τσούρμου τρελών, μεθυσμένων και χαμογελαστών σουπερ εραστών. Άκρως πιο ενδιαφέρον από τα Λονδρέζικα καπέλα και τα τριξίματα της τσαγιέρας. Μικρή περιήγηση. Τελειώνει στο όνειρο μιας βραδυάς, και παραμένει το όνειρο της επόμενης, τουλάχιστον για κάθε ανθρώπινο όν που φοράει σταράκια.


Παρίσι. Σου έχω πεί πολλές, μα πάρα πολλές φορές ότι έχω πέσει μέσα στο φίλτρο του Γαλάτη μάγου της φυλης, από περίπου όταν ήμουν στην κούνια. Όνειρο ζωής. Νωθρότητα , κι όταν βγαίνει ο ήλιος λιωμένα τυριά, κρασιά και ηλιοκαμμένοι που ξαπλώνουν στα πάρκα. Χωρίς παπούτσια, χωρίς αναστολές. Ζευγάρια παντού. Μυστήριες πυραμίδες. Μυστήρια συστήματα εξαερισμού εξωτερικά από μουσεία μοντέρνας τέχνης. Κουστουμαρισμένοι κούκλοι χωρίς κεφάλια. Αδύνατες λεπτεπίλεπτες κοπέλες, πάντα με μπαλαρίνες. Κουκλοθέατρο, αρώματα, έρωτας, κι ένα πανέμορφο φωταγωγημένο τέρας. Τα επτά θαύματα του κόσμου. Permettez - moi madame? Bien Sure... :)
Θα με βρείς πάνω στο τελευταίο πάτωμα, εκεί που ρίχνει τη σκιά του ο Πύργος στην πόλη. Σίδερα και ατσάλι, μπλεγμένα σε ένα αριστοτεχνικό γλυπτό. Θα απορείς που γλυκοκοιτάζω τον Tiersen ενώ προσπαθείς να μου πείς κάτι... κι η γραμμή του μετώπου σου είναι σφιγμένη... Rue des Cascades και σ' αρπάζω απο το χέρι να πάμε να δούμε την Zaz στη Μονμάρτη, κι αυτόν που παίζει άρπα μπροστά στην Sacre Qoeur. Μην περιμένεις να πώ κακό γι' αυτή την πόλη. Μάλλον γεννήθηκα εκεί απλά ακόμη δεν το ξέρει κανείς.



Κι όμως υπάρχει κάπου που σίγουρα θα ταξιδέψουμε. "Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι". Χώρα του μίσους και της υποσυνείδητης κουλτούρας μας.  Χρώματα από πουάν φουστάνια με ακριβές τσάντες, γόβες πάντα με ψηλό τακούνι. Caraoke θα τους τραγουδήσω :). Pink Martini, και η Jazz της Billie Holiday στο "Ημερολόγιο"




ΥΓ. Ξαναγυρνάω στο γραφείο. Σταμάτα να με ταξιδεύεις....


Κυριακή 22 Μαΐου 2011

To "μεγάλο μας Τσίρκο" σε πολλές γλώσσες

Πρίν πολλά χρόνια οι γονείς μου μου μίλησαν για μια παράσταση, το "Μεγάλο μας Τσίρκο" του 1973. Του Ιακωβου Καμπανέλλη, με τον Κώστα Καζάκο, την Τζένη Καρέζη, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και τον Νίκο Ξυλούρη. Μετά από πολλά χρόνια όταν ήμουν έφηβη έπεσε στα χέρια μου η ηχογραφημένη έκδοση. Τότε την άκουσα για πρώτη φορά και κατάλαβα τη σημασία της. Το παρακάτω απόσπασμα, είναι ένα κομμάτι από το τέλος της παράστασης. Βρήκα τα λόγια της Καρέζη πολύ ταιριαστά με μια συλλογή φωτογραφιών από το διαδίκτυο, που παραθέτονται ακριβώς από κάτω...


"Αν δεν με πιστεύετε βάλτε το αυτί στο χώμα κι ακούστε. Η γή μας χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς, ωραίους σαν από παλιό τύμπανο. Κάτι γίνεται!"


Πορεία στη Μαδρίτη, του κινήματος "Democracia Real Ya"

Αθήνα, Δεκέμβρης 2008. Ένα από τα πολλά σύμβολα των καταναλωτικών Χριστουγέννων καταρρέει φλεγόμενο από οργισμένους διαδηλωτές.

Δεκέμβρης 2008. Μαθητές χαρίζουν λουλούδια σε αστυνομικούς, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ετών 15, από αστυνομικό.

Το άγαλμα του Ρήγα Φεραίου με αναρχικό συμβολισμό, Ελλάδα, Δεκέμβρης 2008.

Ανήλικος μαθητής στις φλόγες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, Αθήνα 2008.

Αίγυπτος, Πλατεία Ταχρίρ, εξέγερση για την πτώση του Καθεστώτος Μουμπάρακ.

Αιγύπτιοι νέοι πολίτες, βρίσκουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο παρά τις προσπάθειες του Μουμπάρακ να απαγορευτεί κάθε είδους πρόσβαση σε διαδικτυακά μέσα.

Καρικατούρες του Καντάφι, ένοπλη εξέγερση στη Λιβύη, 2011


"Δεν θα τα παρατήσουμε!" - Σύνθημα τοίχου των εξεγέρσεων των χωρών της Β. Αφρικής και Μέσης Ανατολής, 2011

Οικογένεια Λίβυων, φεύγει από την βομβαρδισμένη Misrata, ΄Ανοιξη 2011.

Πανηγυρισμοί νέων στην πλατεία Ταχρίρ, μετά την παραίτηση του Χοσνι Μουμπάρακ, Αίγυπτος.

Πλατεία Ταχρίρ, Αίγυπτος

Γάλλοι μαθητές στην γενική απεργία κατά των μεταρρυθμίσεων στο ασφαλιστικό σύστημα, Γαλλία 2010.

Γάλλοι μαθητές φιλιούνται στο δρόμο μπροστά στους αστυνομικούς, Απεργία στην Γαλλία, Φθινόπωρο 2010.


Γάλλοι μαθητές στην γενική απεργία, Λυών 2010.


Μαθητής και αστυνομικός αντιμέτωποι, Γαλλία 2010 

"Απεργία σε όλα" - Γαλλία, σύνθημα δρόμου, Φθινόπωρο 2010.

Απόφαση Γενικής Συνέλευσης Φοιτητών για Κινητοποιήσεις, Γαλλία 2010.

Μ. Βρετανία, Λονδίνο - "Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να τα αγοράσουν τα χρήματα...για την Παιδεία υπάρχει η Mastercard" - Σύνθημα διαμαρτυρίας σε διαδηλώσεις σπουδαστών κατά των κυβερνητικών αποφάσεων για διπλασιασμό των διδάκτρων στα Πανεπιστήμια.

Λονδίνο, στο άγαλμα του Winston Churchill - Διαμαρτυρίες σπουδαστών για την πολιτική της κυβέρνησης σχετικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, 2011.

 "V for Vendetta" - Σπουδαστές στο Λονδίνο, Κίνημα διαμαρτυρίας για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία.

Θέα του Κοινοβουλίου από βανδαλισμένο κτίριο στις φοιτητικές διαδηλώσεις - Λονδίνο 2010 - 2011

"Εκπαίδευση για τις μάζες" - Λονδίνο, Μ. Βρετανία, 2010 - 2011

" V for Vendetta" - part 2 - Ισπανία, κίνημα "Πραγματική δημοκρατία. Τώρα!", Άνοιξη 2011.


ΥΓ.