Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Κάτοικος Θερμαϊκού

Εδώ ξανα στα ίδια, μετά από πολύ καιρό. Στους τέσσερις τοίχους, με ένα βιβλίο, ενός ιπτάμενου πορτοκαλιού που το τραβάει αερόστατο, διαβάζοντας... ατελείωτα.... Όλα διαφορετικά. Όλα παλεύουν το ρολόϊ, το χρόνο. Τί ξημερώνει αύριο, κανείς δεν ξέρει.

Σταθερά κάτοικος του βρώμικου Θερμαϊκού, όπως λέει και ο ιδιόρρυθμος Στέφανος Τσιτσόπουλος του Republic που ακούω τα μεσημέρια όταν μελετάω. Καινούριες μουσικές.
Το ίδιο μποτιλιάρισμα, οι ίδιοι δρόμοι, τα ίδια σκουπίδια, η ίδια ξενοφοβία και ξενομανία. Όμως κάτι έχει αλλάξει σε επίπεδο παρέας, γειτονιάς. Σταράκια και ποδηλάτες. Φουτουριστικοί επαναστάτες. Φαίνεται όσοι σκέφτονται πια στις ελληνικές μητροπόλεις, τις "μήτρες" του κακού, να έχουν πολλά κοινά, πάνω από πολιτικούς και φιλοσοφικούς προσανατολισμούς. Ένα βήμα πρίν την οριστική μετανάστευση κάθε σκεπτόμενου όντος για αλλού, παρακολουθούμε ταινία τρόμου. Τρείς μαχαιριές λίγο πρίν γεννηθεί ένα παιδί, στον πατέρα. Για μια κάμερα. Δράστες, οι εξαθλιωμένοι, καθημαγμένοι του Ουγκώ. Ανίκανοι πια να θυμηθούν το ανθρώπινο μέσα τους. Οι διαφωνούντες στα νοσοκομεία. Δακρυγόνα, παραλυσιογόνα, ανάποδα γκλόπς. Άνθρωποι με κουκούλες, άνθρωποι σαν σουρρεαλιστικοί πίνακες, χωρίς κεφάλια. Άνθρωποι που τους έκλεψε το μυαλό η ομπρέλα του κράτους στις σχολές αστυφυλάκων. Όλοι στο χείλος του γκρεμού. Χιλιάδες καναπέδες, κρέμονται από διάφανα σχοινιά πάνω από αβύσσους. Σταθερά μπροστά στην tv, που παίζει Στρός - Κάν και την Τρέμη να μιλάει για την αναγκαιότητα του Μνημονίου υπ' αριθμόν.... άγνωστον πια - χάσαμε το μέτρημα. Είμαστε το τίποτα ή μας έμαθαν άραγε να αρκούμαστε σ΄αυτό;

Άλλο ένα καλοκαίρι θα ρθει. Καμιά σχέση με καλοκαίρια σταθμούς στον ορίζοντα. Δεν θα παίζει πια η Σοφία Αρβανίτη το "Μη μου μιλάς για καλοκαίρια". Ούτε θα πιάνεις το χέρι του διπλανού και θα κοιτάς το πρόσωπό του, καθαρό σαν το νερό. Τα πράγματα έγιναν περίεργα πια, ακατανόητα.

Το καλοκαίρι είναι σουρεαλιστικό. Μια μίξη της βέμπο με electroswing. Μια μίξη του Σαββόπουλου, που τραγουδάει τα πάθη της ελληνικής ράτσας, με τους ακροατές των ελληνικών ραδιοφωνικών σταθμών στη Βρέμη και στο Λονδίνο. Μια μίξη του Σταμάτη Κραουνάκη, στο "Πεθαίνοντας στην Αθήνα", με το ρεμπέτικο.
Όλα παράξενα. Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν, μας είπε τραγουδώντας με μια κιθάρα ο Νίκος Παπάζογλου και έφυγε, κλείνοντας την πόρτα πίσω του, μην αντέχοντας μάλλον την εποχή.
Όμως... μέσα σ' όλα αυτά υπάρχουν πάντα πράγματα να παρατηρήσεις. Και γι' αυτό γυρνάμε πάντα, στον τόπο του εγκλήματος.








5 σχόλια:

  1. Χαίρομαι που είσαι εδώ και πάλι, κορίτσι της μουσικής. Λυπάμαι όμως που δεν βλέπεις φως πουθενά. Στον φίλο, στον γείτονα, στον αδερφό, σε κάθε έντιμο άνθρωπο που αγωνίζεται να ζήσει και να δημιουργήσει και προσδοκά έναν καλύτερο κόσμο. Κανένας δεν μπορεί να μας υποτάξει, αν δεν δεχτούμε εμείς την υποταγή. Η απογοήτευση, η παθητικότητα, η φυγή είναι υποταγή. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι και αγωνίσου γι' αυτά που πιστεύεις. Με σφιγμένα τα δόντια ή μ' ένα χαμόγελο, αν μπορείς. Τώρα, αύριο, πάντα. Γέννησε εσύ την ελπίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ποιητή μου, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη και τις πολύτιμες σκέψεις. Η απαισιοδοξία είναι ζήτημα των ημερών ... παρόλα αυτά η γραφή μου ήταν και είναι... ιμπρεσσιονιστικού τύπου. Εντυπώσεις. Από όλα, όχι μόνο τα κακώς κείμενα. Αν δεν δούμε αξιόλογα και αληθινά πράγματα στους δίπλα μας, έχουμε χάσει το παιχνίδι. Έχεις δίκιο σ'αυτό. Σήμερα... μακρυά, στην Ισπανία, κάτι γίνεται... που μας δίνει ελπίδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαίρομαι τόσο που ξαναγύρισες γλυκιά μου! Και λυπάμαι τόσο πολύ που τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι... Εμείς πάλι είμαστε από εκείνους που ακούν ελληνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς έξω από την Ελλάδα. Αν και όσο πάει ακούω όλο και λιγότερο... Στεναχωριέμαι κ βλέπω το σχέδιο του να γυρίσουμε σύντομα και για τα καλά να απομακρύνεται...Από την άλλη κ εδώ δεν μπορώ να συνηθίσω... Και αυτό νομίζω το νιώθουν πάρα πολλοί Έλληνες έξω...Εγκλωβισμένοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κατερινάκι μου, υπάρχει κι ένα καλό... όσο περισσότεροι μαζευόμαστε εκεί, θα κάνουμε παρέα :)
    Πλέον ακόμα κι εγώ σκέφτομαι το ενδεχόμενο :)
    Φιλάκια πολλά πολλά :-* -*

    ΑπάντησηΔιαγραφή