Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Σοφία και Αλμπέρτο

"Αγαπητό μου ημερολόγιο

Είναι σχετικά λίγες οι στιγμές που μου επιτρέπω μικρές αλλά σημαντικές αποδράσεις από την πραγματικότητα. Λένε ότι τροφοδοτούν τη φαντασία. Μπορεί να χουν δίκιο. Οι τελευταίες μέρες ήταν γεμάτες από καινούριες εικόνες, των ματιών και του μυαλού. Μια βδομάδα διάλειμμα, πρίν την επιστροφή στην πραγματικότητα. Από μικρή φανταζόμουν ιστορίες. Με έβλεπε η μάνα μου να χτίζω σπιτάκια σιωπηλή. Στοιχημάτιζε ότι θα γίνω ή συγγραφέας ή δημοσιογράφος. Για το πρώτο όχι αρκετή, σίγουρα όχι, για το δεύτερο όχι αρκετά θαρραλέα.

Όπως και να χει. Εικόνες από αναπλιώτικα μπαλκόνια με σίδερο και ξύλο, με μπουκαμβίλιες και κισσούς να σκαρφαλώνουν πάνω τους, αναπαραστάσεις μαχών στη θάλασσα όπως φαίνονται τα κανόνια από το Λιμάνι,φανταστικές εικόνες της βασίλισσας να βγαίνει με τα χρυσά της κοσμήματα από την Πύλη των Λεόντων στις Μυκήνες. Μισό - αλήθειες και μισο φαντασίες. Απόδραση...



Στην πλώρη του πλοίου που μας ταξίδευε στον Αργοσαρωνικό, συνέχισα το διάβασμα του "Κόσμου της Σοφίας". Το ήθελα από καιρό αλλά δεν έβρισκα το χρόνο. Η ιστορία της Σοφίας και του δασκάλου της Αλμπέρτο, που την μυεί στις αρχές της παγκόσμιας φιλοσοφίας, μου θύμισε πολύ τα βιβλία που διάβαζα παιδί. Μου θύμισε ακόμα ότι αν γινόμουν ποτέ συγγραφέας θα γινόμουν συγγραφέας για παιδιά. ΄Οπως λένε διάφοροι σοφοί, βλέπουν καλύτερα τα παιδιά. Και τα άμεσα ορατά και τα αόρατα. O Jostein Gaarder με ταξίδεψε για μια ακόμη φορά. 


Σωκράτης, Πλάτωνας, Δημόκριτος, Ηράκλειτος, Απόστολος Παύλος, Σπινόζα, Φρόυντ, Simone De Beauvoir. Μαγική διαδρομή... κι ότι που ανακάλυψα ότι ταυτίζομαι ακόμη με ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι που ακούει με ανοιχτό στόμα και μάτια! 

Είναι ακόμη μισοτελειωμένο και έπεται συνέχεια... :)


Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Κολάζ

Συνήθως γράφω κάπως... ιμπρεσσιονιστικά. Καταγράφω εντυπώσεις της πραγματικότητας. Δεν χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο ταλέντο γι' αυτό, απλά να έχεις μάτια και να παρατηρείς έντονα αυτά που σου προξενούν το ενδιαφέρον. Οι τελευταίες βδομάδες είχαν αρκετά σημεία σταθμούς.

Μέσα σε κάθε σπίτι υπάρχει μια τηλεόραση, που συνήθως παίζει αυτό που πρέπει να υπερισχύσει ως πολιτική αντίληψη για την πραγματικότητα. Μετά από πολλά πολλά χρόνια έφτασε και στη χώρα μας η διακριτική λογοκρισία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ή τουλάχιστον τώρα είναι τόσο εμφανής. Η προφητεία του George Orwell ότι σε κάθε σπίτι υπάρχει μια οθόνη που προπαγανδίζει το καθεστώς, ίσως και χωρίς να το ξέρουμε "βάζει στον ίσιο δρόμο" τις παρεκκλίνουσες συμεριφορές, η προ-δεκαετίας αντίληψη των σκεπτόμενων αμερικανών ότι το fox δεν μπορεί να λέει "shut up" σε όσους διαφωνούν με τον πόλεμο στο Ιράκ, έγιναν επιτέλους συνείδηση και στον μέσο Έλληνα, άσχετα με το μορφωτικό του επίπεδο, με τις πολιτικές καταβολές του, με την δουλειά που κάνει, με την κοσμοθεωρία του. Μίλησαν πολλοί για το "κίνημα της πλατείας" ή των "αγανακτισμένων". Είναι ένα "κίνημα" που συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες το έχουν ξεκινήσει πολλά πολλά χρόνια πρίν (όποιος θυμάται τον Κύπριο φοιτητή με τη ζαρντινιέρα και τον Παναγιώτη με τα πράσινα σταράκια μπορεί να καταλάβει τι εννοώ), αλλά τώρα φαίνεται ότι εξαπλώθηκε και σε άλλες κοινωνικές ομάδες, που αποχαυνωμένες συνειδητοποίησαν ότι κάποιος έχει βάλει το χέρι - νύχτα - βαθειά στην τσέπη τους και έχει βάλει χέρι - κανονικό - στο μέλλον τους. Κυρίως νέοι, θα σχολιάσουν πολλοί. Άλλος θα μιλήσει για συνταξιούχους, για γονείς με άνεργα παιδιά, για στρατιές απολυμένων με παιδιά που δεν έχουν να τα ταϊσουν και να τα στείλουν στο σχολείο. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν έχει σημασια ποιός από όλους αυτούς θίγεται περισσότερο ή λιγότερο. Αυτό που βλέπω, πάντα σαν θεώρηση της πραγματικότητας σαν φωτογραφία της στιγμής ή σαν ζωγραφιά, είναι κάποιοι άνθρωποι με τίποτα άλλο κοινό από την απαρχή της δυσπιστίας τους στην τηλεόραση, που μαζεύτηκαν σε μια πλατεία να τα πουνε- μια που και τα καφενεία έγιναν ακριβά. Δεν ξέρω που θα οδηγήσει όλο αυτό, πάντως έχουν αρχίσει ήδη να τις τρώνε από την αστυνομία, απρόκλητα και μαζικά (όπως γίνεται λίγο πολύ και στην Ισπανία). Οι "δημοσιογράφοι" των επίσημων ΜΜΕ ουρλιάζουν ότι δεν καταλαβαίνει κανείς ότι χρεωκοπούμε και ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές πέρα από τοκογλυφικά δάνεια και "οίκους αξιολογησης" που "αξιολογούν" την πιστοληπτική ικανότητα μιας χώρας με βάση το φτέρνισμα ενός τραπεζίτη το προηγούμενο βράδυ. Για μένα έχουμε χρεωκοπήσει. Ήδη. Σαν κράτος, σαν έθνος, σαν μέλλον. Τιμή σ' αυτούς που δεν εγκαταλείπουν τη βάρκα... όχι ότι είναι πια και τόσο εύκολο. Δεν ξέρω πότε πραγματικά θα σπάσει το απόστημα και θα αποκτήσουν ξανά οι λαοί την κυριαρχία στα κράτη τους - και κατα συνέπεια και στις ζωές τους. Δεν ξέρω πώς θα πολεμήσουν αυτόν τον αόρατο εχθρό που ταξιδεύει από σαλόνι σε σαλόνι, και από έναν online τραπεζικό λογαριασμό δισεκατομμυρίων σε έναν άλλον. Έχουμε καλά εργαλεία από το παρελθόν αλλά φοβάμαι πώς δεν είναι αρκετά πια, στις μεταμοντερνες καταστάσεις που βιώνουμε.

Μέσα σε όλα αυτά κάνω και συλλογή ατάκας, από περιοδικά, εφημερίδες, online εκδόσεις και blogs. "Οι οικονομολόγοι είναι οι νέοι αστρολόγοι". "Το μόνο συνταγματικό στη χώρα αυτή είναι η πλατεία Συντάγματος - όλα τα άλλα έχουν καταλυθεί". "Tο πάθος για χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα", "Error 404 Democracy Not found", Κάθε κίνημα (κίνηση στην ουσία, αναταραχή της στασιμότητας, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο) έχει τη δική του πρωτότυπη συνθηματολογία, όπως έλεγε και ένας παλιός φίλος, που ήξερε πολλά για τα κινήματα και τους αγώνες.

Και στις πλατείες είναι δύσκολο να πέις, και να βρείς, τι σχέση έχουν όλοι αυτοί πια μεταξύ τους. Ανακατεμένοι ανάμεσα στους δίκαια εξεγερθέντες, είναι άνθρωποι που έχουν κλέψει, που παίρνουν υπέρογκους μισθούς σε σχέση με άλλα κοινωνικα στρώματα για να κάνουν ελάχιστα παραγωγική δουλειά, άνθρωποι που βρίζουν ένα κράτος που ούτε σεβάστηκαν - αν υποστήριζαν την ύπαρξή του - ούτε πολέμησαν σωστά - αν υποστήριζαν την μη - ύπαρξή του. Η χώρα αυτή έχει πολλούς βολεμένους. Ανάμεσά μας υπάρχουν πολλοί που έχουν κοιτάξει αυστηρά και μόνο τον... πισινό τους εις βάρος του διπλανού. Ίσως αν κοιτάξουμε μέσα στον καθρέφτη με ειλικρίνεια και αναλογιστούμε μεμονωμένα περιστατικά στη ζωή μας, να δούμε και εμάς τους ίδιους σε αυτή τη θέση. Και οφείλουμε να τα βλέπουμε και όλα τα άσχημα.

Μέσα σε όλα αυτά χθές ο Μάλαμας, για ακόμη μία φορά απολαυστικός. Ανάμεσα σε σταγόνες μπύρας, τσίπουρου, ιδρώτα και μεθυστικού καπνού, έδωσε τα ρέστα του.
"Είπε ο Ελύτης ότι αν αποσυνθέσουμε την Ελλάδα, θα μείνει μόνο μια ελιά, ένα καράβι και ένα αμπέλι" λέει ο Σωκράτης... και συμπληρώνει "ναι, αλλά αυτά ξέρουμε να φτιάχνουμε!"
Δεν είναι ψέμματα. Όπως και τα τραγούδια που τραγούδησε χθές που μιλάνε για έρωτα, για επανάσταση, για μετανάστευση. Ο Καζαντζίδης δεν είναι πολύ μακρινός από την εποχή μας. Και το '60 απελπιστικά κοντά.

Είχα σκοπό σαν υστερόγραφο να βάλω μια συλλογή από αποκαλυπτικά βίντεο που αρνούνται να κοιτάξουν οι "ιθύνοντες", σχετικά με τις πλατείες και τις διαδηλωσεις. Έχουν κυκλοφορήσει όμως αρκετά στα blogs και στο internet και... όποιος θέλει πραγματικά να μάθει... θα τα δεί....

"Καληνύχτα, πουλάκια μου"

:)