Χαϊνηδων... συνέχεια

Οι κρητικοί παραμυθάδες, που συνδύασαν την τοπική κρητική μουσική με τις μουσικές των μικρασιατικών παραλίων, ακόμη και την jazz, στα παρακάτω αποσπάσματα από το "στην Υγειά μας" του Σπύρου Παπαδόπουλου και της ΝΕΤ :

Από μικρή της άρεσε μες στην κουζίνα μόνη
τις ώρες να σκοτώνει με τη μαγειρική
και πέφτανε τα δάκρυα θυμώντας τη ζωή της
και δίναν στο φαΐ της μιά γεύση μαγική.

Κύμινο μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι
ποτέ δεν είχε ταίρι ν' αλλάξει μιά ευχή
να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση
να γίνονταν η πλάση ξανά από την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός και σκόρδο μιά σκελίδα
νά 'φεγγε μιά ελπίδα στα μάτια τα μελιά
και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι
νά 'νοιωθε ένα χάδι μιά μέρα στα μαλλιά.

Μιά νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της
πού 'κανε το φευγιό της να μοιάζει με γιορτή
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα
ολόιδια με κείνα που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αιθάλη
μας κάνανε μεγάλη κάποια μικρή στιγμή
κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη
χωρίς ν' αφήσει δάκρυ σε μάγουλο γραμμή.

Είχα μια αγάπη μια φορά που' μοιαζε λίγο

στη θλίψη μόνο με τη φτωχογειτονιά

εκεί που η σκέψη ακροπατεί σαν το φονιά

για να τη δει απ' τη γωνιά

πώς να ξεφύγω.

Μοιάζουν οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται

μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή

αίμα στ' αχείλι και στο βλέμμα αστραπή

πες μου ποιο στόμα να τα πει

και πώς ξεχνιούνται.

Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς

κάμε φυλαχτό για να το φορείς

ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή

το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.

Πέρασε κόσμε κι η παράσταση θ' αρχίσει

και θα τα πούμε σαν δυο φίλοι γκαρδιακοί

που σμίξανε κάποια θλιμμένη Κυριακή

σε μια ταβέρνα ερημική

κι έχουν μεθύσει.

Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι

να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός

δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός

πόλεμος είναι και χορός

και παραζάλη.

Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς

κάμε φυλαχτό για να το φορείς

ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή

το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ.