Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011
Σκοτεινός ήλιος
Έχω μαζέψει ήχους από το πάτωμα. Πέφτουν σαν σταγόνες του νερού, της βροχής. Ο ήχος της βροχής είναι όμορφος. Μερικές φορές μαζεύω και κρότους, άσχημους, μονότονους ήχους, όπως το πόδι μιας καρέκλας που σέρνεται στο πάτωμα αργά και τρίζει. Η σιωπή τρίζει κι αυτή. Ό, τι συναισθήματα υπάρχουν βρίσκονται ακουμπισμένα στο πάτωμα. Όλα σκούρα, χωρίς χρώμα, απορροφούν την παραμικρή ακτίδα φωτός στη μαύρη τρύπα τους. Όλα σαν ένας μύλος από δίνες. Λένε ότι ορισμένες διαδικασίες στη ζωή μοιάζουν πολύ με το θάνατο. Το σκέφτομαι όπως περπατάω, κατα τις 2μισυ το βράδυ, στην τσιμισκή σε κάτι χαμένα στενά, μόνη, με ένα τσιγάρο - Καρέλια κατα προτίμηση. Κουκουλωμένη στο κασκόλ και το τικ τακ των παπουτσιών μου πάνω στα πλακόστρωτα των Λουλουδάδικων. Λίμνες από βρωμόνερα απεικονίζουν είδωλα που νομίζουμε όμορφα. Βλέπω τον εαυτό μου και αποστρέφω το βλέμμα. Αυτή η μικρή λίμνη είναι γεμάτη αλμυρό υγρό, αυτό που βγαίνει από τα μάτια. Και με δείχνει. Όλα πληγώνουν και ίσως να έιναι κακό να θέλεις να ζητάς... όμως κάποια στιγμή φτάνεις σ' ένα σημείο όπου δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ελπίζω να είστε όλοι ευτυχισμένοι. Εγώ θα αφεθώ στην αναζήτησή μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)