Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Βαρεμάρα, μέσα σε περίπου 600 σελίδες dt.
Βάζω μια σειρά μολύβια χρωματιστά στη σειρά μήπως μου περάσει. Βάζω μια σειρά τσιγάρα slim στη σειρά, που μοιάζουν με μολύβια. Ακούω ειδήσεις....

Έχει τέλος αυτό το βιβλίο? Έχει τέλος?

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο?

Λονδίνο σίγουρα όχι. Καλά κρυμμένη βρωμιά σε γωνίες με γυαλισμένο επίχρισμα.Καταθλιπτικά κόκκινα τούβλα. Παντού. Η κατεξοχήν πόλη του αστού κρυμμένη σε κόκκινα τούβλα, χιλιάδες, θαμμένη κάτω από αυτά. Λατρεία του στέμματος και τέτοιες αηδίες.

"Κατάρα στον Βρετανό Εστέτ. Στον σνομπισμό (νόσος της θυλυκότητας)
Κατάρα στον φόβο της γελοιοποίησης (χείριστο αμάρτημα του αδρανούς κοιμισμένου)
Κατάρα στον Ηθικολόγο - θεό της πιθηκοειδούς ματαιοδοξίας. "

(η παραπάνω ήταν μια αγγλική κρίση αυτογνωσίας ενός κύκλου παράξενων και αντισυμβατικών καλλιτεχνών της Αγγλίας των αρχών του 20ου αιώνα που έτυχε να διαβάσω τελευταία - ή και κάτι πιο περίεργο, που επαφίεται στον αναγνώστη και τις πολλαπλές αναγνώσεις του... τους περιγράφει τόσο καλά...)

God save the Queen and your good doctors, gentlemen.

Κάπου εδώ έχω γίνει ήδη άδικη. Εντάξει. Οκ . Υπάρχει και το τσάι,  η rock, η θάλασσα και οι Beatles.


Άμστερνταμ. Ο μονόφθαλμος πειρατής στο σαπιοκάραβο με τον παπαγάλο στον ώμο περιμένει στα κανάλια την λεία του πληρώματός του για να γεμίσει τα σεντούκια. Το χρώμα είναι οι ακτίνες των ποδηλάτων που γυαλίζουν στο μισοσκόταδο και η έλλειψη φρένων στην ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το χρώμα της πόλης, μαζί με τα πολύχρωμα μανιτάρια. Τους πίνακες του Βαν Γκογκ και τις καθημερινές χοντρές πινελιές στο τοπίο ενός τσούρμου τρελών, μεθυσμένων και χαμογελαστών σουπερ εραστών. Άκρως πιο ενδιαφέρον από τα Λονδρέζικα καπέλα και τα τριξίματα της τσαγιέρας. Μικρή περιήγηση. Τελειώνει στο όνειρο μιας βραδυάς, και παραμένει το όνειρο της επόμενης, τουλάχιστον για κάθε ανθρώπινο όν που φοράει σταράκια.


Παρίσι. Σου έχω πεί πολλές, μα πάρα πολλές φορές ότι έχω πέσει μέσα στο φίλτρο του Γαλάτη μάγου της φυλης, από περίπου όταν ήμουν στην κούνια. Όνειρο ζωής. Νωθρότητα , κι όταν βγαίνει ο ήλιος λιωμένα τυριά, κρασιά και ηλιοκαμμένοι που ξαπλώνουν στα πάρκα. Χωρίς παπούτσια, χωρίς αναστολές. Ζευγάρια παντού. Μυστήριες πυραμίδες. Μυστήρια συστήματα εξαερισμού εξωτερικά από μουσεία μοντέρνας τέχνης. Κουστουμαρισμένοι κούκλοι χωρίς κεφάλια. Αδύνατες λεπτεπίλεπτες κοπέλες, πάντα με μπαλαρίνες. Κουκλοθέατρο, αρώματα, έρωτας, κι ένα πανέμορφο φωταγωγημένο τέρας. Τα επτά θαύματα του κόσμου. Permettez - moi madame? Bien Sure... :)
Θα με βρείς πάνω στο τελευταίο πάτωμα, εκεί που ρίχνει τη σκιά του ο Πύργος στην πόλη. Σίδερα και ατσάλι, μπλεγμένα σε ένα αριστοτεχνικό γλυπτό. Θα απορείς που γλυκοκοιτάζω τον Tiersen ενώ προσπαθείς να μου πείς κάτι... κι η γραμμή του μετώπου σου είναι σφιγμένη... Rue des Cascades και σ' αρπάζω απο το χέρι να πάμε να δούμε την Zaz στη Μονμάρτη, κι αυτόν που παίζει άρπα μπροστά στην Sacre Qoeur. Μην περιμένεις να πώ κακό γι' αυτή την πόλη. Μάλλον γεννήθηκα εκεί απλά ακόμη δεν το ξέρει κανείς.



Κι όμως υπάρχει κάπου που σίγουρα θα ταξιδέψουμε. "Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι". Χώρα του μίσους και της υποσυνείδητης κουλτούρας μας.  Χρώματα από πουάν φουστάνια με ακριβές τσάντες, γόβες πάντα με ψηλό τακούνι. Caraoke θα τους τραγουδήσω :). Pink Martini, και η Jazz της Billie Holiday στο "Ημερολόγιο"




ΥΓ. Ξαναγυρνάω στο γραφείο. Σταμάτα να με ταξιδεύεις....