To "μεγάλο μας Τσίρκο" σε πολλές γλώσσες

Πρίν πολλά χρόνια οι γονείς μου μου μίλησαν για μια παράσταση, το "Μεγάλο μας Τσίρκο" του 1973. Του Ιακωβου Καμπανέλλη, με τον Κώστα Καζάκο, την Τζένη Καρέζη, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και τον Νίκο Ξυλούρη. Μετά από πολλά χρόνια όταν ήμουν έφηβη έπεσε στα χέρια μου η ηχογραφημένη έκδοση. Τότε την άκουσα για πρώτη φορά και κατάλαβα τη σημασία της. Το παρακάτω απόσπασμα, είναι ένα κομμάτι από το τέλος της παράστασης. Βρήκα τα λόγια της Καρέζη πολύ ταιριαστά με μια συλλογή φωτογραφιών από το διαδίκτυο, που παραθέτονται ακριβώς από κάτω...

"Αν δεν με πιστεύετε βάλτε το αυτί στο χώμα κι ακούστε. Η γή μας χτυπάει με ογδόντα σφυγμούς, ωραίους σαν από παλιό τύμπανο. Κάτι γίνεται!"

Πορεία στη Μαδρίτη, του κινήματος "Democracia Real Ya"

Αθήνα, Δεκέμβρης 2008. Ένα από τα πολλά σύμβολα των καταναλωτικών Χριστουγέννων καταρρέει φλεγόμενο από οργισμένους διαδηλωτές.

Δεκέμβρης 2008. Μαθητές χαρίζουν λουλούδια σε αστυνομικούς, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ετών 15, από αστυνομικό.

Το άγαλμα του Ρήγα Φεραίου με αναρχικό συμβολισμό, Ελλάδα, Δεκέμβρης 2008.

Ανήλικος μαθητής στις φλόγες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, Αθήνα 2008.

Αίγυπτος, Πλατεία Ταχρίρ, εξέγερση για την πτώση του Καθεστώτος Μουμπάρακ.

Αιγύπτιοι νέοι πολίτες, βρίσκουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο παρά τις προσπάθειες του Μουμπάρακ να απαγορευτεί κάθε είδους πρόσβαση σε διαδικτυακά μέσα.

Καρικατούρες του Καντάφι, ένοπλη εξέγερση στη Λιβύη, 2011

"Δεν θα τα παρατήσουμε!" - Σύνθημα τοίχου των εξεγέρσεων των χωρών της Β. Αφρικής και Μέσης Ανατολής, 2011

Οικογένεια Λίβυων, φεύγει από την βομβαρδισμένη Misrata, ΄Ανοιξη 2011.

Πανηγυρισμοί νέων στην πλατεία Ταχρίρ, μετά την παραίτηση του Χοσνι Μουμπάρακ, Αίγυπτος.

Πλατεία Ταχρίρ, Αίγυπτος

Γάλλοι μαθητές στην γενική απεργία κατά των μεταρρυθμίσεων στο ασφαλιστικό σύστημα, Γαλλία 2010.

Γάλλοι μαθητές φιλιούνται στο δρόμο μπροστά στους αστυνομικούς, Απεργία στην Γαλλία, Φθινόπωρο 2010.

Γάλλοι μαθητές στην γενική απεργία, Λυών 2010.

Μαθητής και αστυνομικός αντιμέτωποι, Γαλλία 2010 

"Απεργία σε όλα" - Γαλλία, σύνθημα δρόμου, Φθινόπωρο 2010.

Απόφαση Γενικής Συνέλευσης Φοιτητών για Κινητοποιήσεις, Γαλλία 2010.

Μ. Βρετανία, Λονδίνο - "Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να τα αγοράσουν τα χρήματα...για την Παιδεία υπάρχει η Mastercard" - Σύνθημα διαμαρτυρίας σε διαδηλώσεις σπουδαστών κατά των κυβερνητικών αποφάσεων για διπλασιασμό των διδάκτρων στα Πανεπιστήμια.

Λονδίνο, στο άγαλμα του Winston Churchill - Διαμαρτυρίες σπουδαστών για την πολιτική της κυβέρνησης σχετικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, 2011.

 "V for Vendetta" - Σπουδαστές στο Λονδίνο, Κίνημα διαμαρτυρίας για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία.

Θέα του Κοινοβουλίου από βανδαλισμένο κτίριο στις φοιτητικές διαδηλώσεις - Λονδίνο 2010 - 2011

"Εκπαίδευση για τις μάζες" - Λονδίνο, Μ. Βρετανία, 2010 - 2011

" V for Vendetta" - part 2 - Ισπανία, κίνημα "Πραγματική δημοκρατία. Τώρα!", Άνοιξη 2011.

ΥΓ.

http://www.youtube.com/watch?v=vnPvbfogeSI

Αποκόμματα νουβέλας.

(Κάτι σαν μνήμη στο προηγούμενο χαμένο ιστολόγιο, το "Κουτι της Πανδώρας" που ξεκίνησε με μια σειρά γραμμάτων και έκλεισε τον κύκλο του με μια και περισσότερες καταστροφές.)


Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν μια από τις πιο ανεξάρτητες γυναίκες που πέρασαν από τις οθόνες και τις ζωές μας. Πάντα έλεγε ότι "στον έρωτα είμαι ανατολίτισσα. Όταν ερωτευτώ, θα μαγειρέψω, θα πλύνω, θα υποταχτώ. Όποιος δεν χάνει την αξιοπρέπειά του στον έρωτα, δεν έχει πάρει τη σωστή παιδεία..." χαμογελώντας στον έκπληκτο δημοσιογράφο που της έπαιρνε συνέντευξη.
Είχε βρεί το μυστικό να κατακτάς άντρες που είναι μαζί άντρες και σύννεφα με παντελόνια. Που ταιριάζουν δάκρυα σε αστικά σαλόνια, όπως λέει και το τραγούδι. Που κρύβονται πίσω από γυναίκες δυνατές. Που είναι σαρκαστικοί, σκοτεινοί, κρυφοερωτευμένοι, παραιτημένοι, ανατολίτες κι αυτοί κατά βάθος. Αυτοί οι άντρες είναι σχεδόν έργα τέχνης, σαν πίνακες, δεν τους αγγίζει ο χρόνος. Νάρκισσοι. Ω ναι, και το κακό, είναι ότι ανάμεσα στα ελαττώματά τους έχουν πάντα δίκιο να ειναι νάρκισσοι. Τις γυναίκες ο χρόνος τις αγγίζει πιο πολυ. Μπορεί να φταίει που αργά ή γρήγορα βγάζουν από μέσα τους μια άλλη ζωή, που την κουβαλάν εννιά μήνες. Τις γερνάει και τις φωτίζει ταυτόχρονα. Τις ξαναγεννά, αλλά και τους τραβά τη ζωή μέσα απ' το γάλα. Το πρώτο γάλα, που γίνεται σύντομα ληγμένο μπουκάλι στο ψυγείο. Μετά οι γυναίκες κόβουν ντομάτες στον πάγκο της κουζίνας, βάφοντας τα χείλη τους κόκκινα. Φτιάχνουν γλυκό πορτοκάλι βάφοντας τα μαλλιά τους πυρόξανθα. Ποτίζουν το μπαλκόνι με τις γλάστρες, μαζί και το κορμί τους τα καλοκαιρινά δειλινά. Οι άντρες τις μαθαίνουν να εκτίθενται, όμως εκείνοι δεν εκτίθενται ποτέ. Μπορεί να εκτίθενται μόνο λίγο. Κοκκινίζουν σε μπαλκόνια που αιωρούνται πάνω από την πόλη, κρεμασμένα από κισσούς.
Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν μια γυναίκα σαν αυτές που περιγράφω. Έμπλεξε με έρωτες σύννεφα. Κι οι έρωτες της έδωσαν δυο κόρες. Η μία από αυτές μιλά για τη Μαλβίνα, στο καθηλωτικό αφιέρωμα του Σταύρου Θεοδωράκη :

ΥΓ. Μπορεί να σου φαίνεται απίστευτο κι αστείο, όμως τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου έχουν ήδη περάσει, και μερικά από αυτά τα ξόδεψα, απλά και άχρηστα. Έχουν μείνει μπροστά μου τα «δημιουργικά», αυτά που λένε οι διάφοροι διανύοντες την δεκαετία των τριάντα για να παρηγοριούνται μεταξύ τους.


ΥΓ2.

Κάτοικος Θερμαϊκού

Εδώ ξανα στα ίδια, μετά από πολύ καιρό. Στους τέσσερις τοίχους, με ένα βιβλίο, ενός ιπτάμενου πορτοκαλιού που το τραβάει αερόστατο, διαβάζοντας... ατελείωτα.... Όλα διαφορετικά. Όλα παλεύουν το ρολόϊ, το χρόνο. Τί ξημερώνει αύριο, κανείς δεν ξέρει.

Σταθερά κάτοικος του βρώμικου Θερμαϊκού, όπως λέει και ο ιδιόρρυθμος Στέφανος Τσιτσόπουλος του Republic που ακούω τα μεσημέρια όταν μελετάω. Καινούριες μουσικές.

Το ίδιο μποτιλιάρισμα, οι ίδιοι δρόμοι, τα ίδια σκουπίδια, η ίδια ξενοφοβία και ξενομανία. Όμως κάτι έχει αλλάξει σε επίπεδο παρέας, γειτονιάς. Σταράκια και ποδηλάτες. Φουτουριστικοί επαναστάτες. Φαίνεται όσοι σκέφτονται πια στις ελληνικές μητροπόλεις, τις "μήτρες" του κακού, να έχουν πολλά κοινά, πάνω από πολιτικούς και φιλοσοφικούς προσανατολισμούς. Ένα βήμα πρίν την οριστική μετανάστευση κάθε σκεπτόμενου όντος για αλλού, παρακολουθούμε ταινία τρόμου. Τρείς μαχαιριές λίγο πρίν γεννηθεί ένα παιδί, στον πατέρα. Για μια κάμερα. Δράστες, οι εξαθλιωμένοι, καθημαγμένοι του Ουγκώ. Ανίκανοι πια να θυμηθούν το ανθρώπινο μέσα τους. Οι διαφωνούντες στα νοσοκομεία. Δακρυγόνα, παραλυσιογόνα, ανάποδα γκλόπς. Άνθρωποι με κουκούλες, άνθρωποι σαν σουρρεαλιστικοί πίνακες, χωρίς κεφάλια. Άνθρωποι που τους έκλεψε το μυαλό η ομπρέλα του κράτους στις σχολές αστυφυλάκων. Όλοι στο χείλος του γκρεμού. Χιλιάδες καναπέδες, κρέμονται από διάφανα σχοινιά πάνω από αβύσσους. Σταθερά μπροστά στην tv, που παίζει Στρός - Κάν και την Τρέμη να μιλάει για την αναγκαιότητα του Μνημονίου υπ' αριθμόν.... άγνωστον πια - χάσαμε το μέτρημα. Είμαστε το τίποτα ή μας έμαθαν άραγε να αρκούμαστε σ΄αυτό;

Άλλο ένα καλοκαίρι θα ρθει. Καμιά σχέση με καλοκαίρια σταθμούς στον ορίζοντα. Δεν θα παίζει πια η Σοφία Αρβανίτη το "Μη μου μιλάς για καλοκαίρια". Ούτε θα πιάνεις το χέρι του διπλανού και θα κοιτάς το πρόσωπό του, καθαρό σαν το νερό. Τα πράγματα έγιναν περίεργα πια, ακατανόητα.

Το καλοκαίρι είναι σουρεαλιστικό. Μια μίξη της βέμπο με electroswing. Μια μίξη του Σαββόπουλου, που τραγουδάει τα πάθη της ελληνικής ράτσας, με τους ακροατές των ελληνικών ραδιοφωνικών σταθμών στη Βρέμη και στο Λονδίνο. Μια μίξη του Σταμάτη Κραουνάκη, στο "Πεθαίνοντας στην Αθήνα", με το ρεμπέτικο.

Όλα παράξενα. Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν, μας είπε τραγουδώντας με μια κιθάρα ο Νίκος Παπάζογλου και έφυγε, κλείνοντας την πόρτα πίσω του, μην αντέχοντας μάλλον την εποχή.

Όμως... μέσα σ' όλα αυτά υπάρχουν πάντα πράγματα να παρατηρήσεις. Και γι' αυτό γυρνάμε πάντα, στον τόπο του εγκλήματος.