Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Αύγουστος

Ο Αύγουστος είναι ο πιο μακρύς μήνας του χρονου. Θα μπορούσε να είναι ο τελευταίος από τους δώδεκα. Η ανταμοιβή. Η αίσθηση της πληρότητας. Η θηλυκή πλευρά του φεγγαριού. Όλοι ξέρουν, ακόμη και τα μικρά παιδιά ότι σ' αυτή τη χώρα, ίσως και σε άλλες, η λατρεία του φεγγαριού του δεκαπενταύγουστου είναι σχεδόν θρησκεία. Τσούρμο από αλλοπαρμένους ανεβαίνει λόφους, βουνά, αρχαιολογικούς χώρους, κάστρα, βράχια σε παραλίες για να δεί αυτό το φεγγάρι. Με συνοδεία μπύρας, μουσικής, και περισσότερο από όλα σιωπής.



Το πρώτο αυγουστιάτικο φεγγάρι που θυμάμαι το είδα όταν ήμουν πολύ μικρή. Σε κάποιο μέρος της Χαλκιδικής, ίσως τη Σιθωνία, ίσως σε ένα κάμπινγκ, όλα είναι θολά. Καθώς έδενα το κορδονάκι από τα πρώτα μου πέδιλα (ίσως είχα μόλις κλείσει τα τέσσερα), κάπου στο βάθος ακουγόντουσαν τα τριζόνια, γαντζωμένα στο δέντρο, ο ήχος της βούρτσας των μαλλιών της αδερφής μου, που σφιχταγκαλιάζοντας την κοιλιά της μαμάς την άφηνε να την χτενίσει, ο ήχος του νερού που έσκαγε εκεί κοντά στην ακτή, ο μακρινός ήχος του ραδιοφώνου. Παρά τα παράσιτα, είχα κολλήσει άφωνη πάνω στο αντίσκηνο το αυτί μου για να ακούσω το τραγούδι. Τα θερινά σινεμά...


Ο Λουκιανός... αγαπημένος τραγουδοποιός της μαμάς μου... αγαπημένο ρομαντικό και αστείο άτομο, που συνέθετε τα γεμάτα αθωότητα τραγούδια της δεκαετίας του ογδόντα. Αργότερα, όταν μεγάλωσα, μου εξήγησε τι σημαίνει "τραγουδοποιός".

Για πρώτη φορά σήκωσα το βλέμμα ψηλά και με τους ήχους της μουσικής κοίταξα αυτή την τεράστια λαμπερή σφαίρα καρφωμένη στο θόλο, μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα από τις σκιές των φύλλων της ελιάς.

Τα καλοκαίρια περνούσαν, το νούμερο των σανδαλιών μεγάλωνε κάθε χρόνο, η τοποθεσία των παιδικών μου διακοπών άλλαζε. Στους γονείς μου άρεσε να γυρνάνε από δω και από κει. Συνηθίσαμε κι εγώ και η μικρή μου αδερφή αυτό το "νομαδικό" στύλ, και το αγαπήσαμε. Δεν πείραζε να φάμε φρούτο με λερωμένα χέρια, δεν πείραζε να κυκλοφορούμε έξω χωρίς σανδάλια, με γυμνά πόδια, δεν πείραζε να πέσουμε και να χτυπήσουμε, δεν πείραζε να κάνουμε μπάνιο με μπουκάλια νερό ζεσταμένα στον ήλιο πάνω σε τελάρα. Δεν πείραζε να μας τσιμπήσει ένα παράξενο έντομο, δεν πείραζε τίποτα. Στην εξοχή, δίπλα στη θάλασσα, όλα συγχωρούνται. Ακόμη και από τη δική μου μαμά.

Εφηβεία. Ο Αύγουστος στην πόλη, με παρέες. Το δεύτερο άκουσμά μου για τον αύγουστο... ένα καταπληκτικό τραγούδι του Παπάζογλου. Ανάμνηση από μια εκδρομή του σχολείου με φίλες και κιθάρα.


Οι εφηβικοί αύγουστοι πάνε χέρι χέρι με τα πρώτα ερωτικά όνειρα. "Σε ποιά έκσταση επάνω, σε χορό μαγικό, μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε... από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φώς, που μεσ' τα δυό της μάτια πήγε κρύφτηκε..." Τα πρώτα cd που αγοράζαμε κρυφά από τους γονείς, που μάταια πιά φωνάζαν για να μας μαζέψουν. Πηδούσαμε τους μαντρότοιχους, σπάγαμε τις χορδές της κιθάρας, κάναμε τα πρώτα μας μεθύσια. Τα πέδιλα πιά δε χωρούσαν στα πόδια, και τα λουριά ήταν σκισμένα στο τέλος του καλοκαιριού, πάντα.

Ακολούθησαν πολλοί αύγουστοι. Με χαλκιδικιώτικα πανηγύρια, με γιορτές και παραδοσιακούς χορούς στις γιορτές της Παναγιάς, με ηλιοκαμμένα γελαστά πρόσωπα, με δραματικές φυγές. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι οι φίλοι που αποφάσισαν να φύγουν νωρίς διάλεξαν τον Αύγουστο. Αυτό τον κάνει μάλλον, με τραγικά ειρωνικό τρόπο, και μήνα φυγής.



"Κόσμος βραδινός, φεγγάρι με φως,
μια νύχτα τ' Αυγούστου
Περπατώ αργά, σοκάκια μικρά, τριγύρω γιορτάζουν
Θάλασσες φωτιά, και φώτα θαμπά,
παρέες που γελάνε
Κι ένας ουρανός, μ' αστέρια και φως
μια νύχτα τ' Αυγούστου"








υγ. η ανάρτηση αφιερωμένη στην Κλεοπάτρα και στο Jimi... που άρχισαν νωρίς το μεγάλο ταξίδι στο φεγγάρι....

6 σχόλια:

  1. Να δεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα δω το αυγουστιάτικο φεγγάρι τουλάχιστον για μία μέρα (ευτυχώς η πανσέληνος ουσιαστικά κρατάει 2-3 μέρες) με όπλο να κρέμεται χιαστί μπροστά μου. Άμα καταφέρω και καβατζώσω και καμιά μπύρα, καλά θα είναι...

    Το ένα που σκέφτομαι είναι το πόσο διαφορετικά βλέπουν οι άνθρωποι το ίδιο φεγγάρι.

    Το δεύτερο που με έβαλες εσύ να σκεφτώ, είναι ότι κάποιοι δεν το βλέπουν καθόλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το τελευταίο δε το σκέφτομαι έτσι... ίσως και να το βλέπουν... ίσως πολύ διαφορετικά από μάς... και να έχουν αποκτήσει πια μια σοφία που εμείς που το βλέπουμε από τη γή να μην μπορούμε να καταλάβουμε... Εύχομαι να δείς το φεγγάρι κάπως πιο ρομαντικά από τη σκοπιά! χαχαχα
    Κατα τ' άλλα καμιά μουσική μου που βάζω σ' αρέσει έστω και λίγο? :p (αλήθεια περιμένω σχόλια!)

    Φιλιά και καλές φεγγαράδες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι πολύ στενάχωρη αυτή η μουσική για τα δεδομένα μου. Από μικρός δε μπορούσα να την ακούσω. Του Περίδη βέβαια όχι και τόσο, ευτυχώς :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλά τα σινεμά του Λουκιανού και ο Αύγουστος του Παπάζογλου προφανώς και δεν είναι για όλες τις ώρες :p (μη σου πώ και ο Παπάζογλου γενικώς :P) Το τραγουδάκι του Περίδη (και του Θαλασσινού) είναι πιο ευχάριστα :) ειδικά του Περίδη δεν το ήξερα και το "έκλεψα" από μια φίλη στο fb.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μου αρεσει πολύ ο τρόπος που γραφεις..
    θα τα λέμε..:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή