Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Διάλογος στη χρονομηχανή του μέλλοντος

- Μαμα... να σε ρωτήσω κάτι;
-Πές μου μωρό μου 


-Να... εγώ όταν τελειώσω το σχολείο, θα πάω στο Πανεπιστήμιο;
-Εχμ... αν το θέλεις πραγματικά, ναι...
- Τί πρέπει να κάνω για να πάω εκεί;
- Παλιά η δική μου μαμά, η γιαγιά σου δηλαδή, μου έλεγε ότι πρέπει μόνο να διαβάζεις, να αγαπάς τα βιβλία και τις γνώσεις, και να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος, να προσπαθείς να κυνηγάς όνειρα και ιδέες. Να θέλεις να γίνεις επιστήμονας.
-Τώρα, μαμά, τι άλλαξε;
-Από τότε, πολλά μωρό μου. Τώρα δεν μπορούν όλα τα παιδιά να πάνε. Να ας πούμε, η μαμά της Τασούλας που απολύθηκε, δεν μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα.
-Μαμά, τι είναι τα "δίδακτρα"; 
- Είναι το ποσό που πληρώνουμε στο κράτος για να σπουδάσεις.
-Δηλαδή, μαμά, είναι το ίδιο πράγμα, όπως να πληρώνουμε στο φροντιστήριο;
-Ναι... τώρα πια είναι πάνω κάτω το ίδιο πράγμα.
-Και εσύ τότε, μπορούσες να πάς στο Πανεπιστήμιο; Και εσύ, και η Τασούλα;
-Ναι... τότε ήταν αυτονόητο ότι δεν θα πληρώσω δίδακτρα. Ούτε εγώ, ούτε η Τασούλα που η μαμά της απολύθηκε. Υπήρχαν εστίες, λέσχη. Μετά άλλαξαν πολλά πράγματα. Έγινε κάτι που το είπαν "οικονομική κρίση". 
- Και τότε μαμά, τι ήταν το Πανεπιστήμιο;
-Τότε, το πανεπιστήμιο σε ανάγκαζε να μάθεις να σκέφτεσαι. Όσο χρόνο κι αν έπαιρνε αυτή η διαδικασία.
-Τώρα μαμά, δηλαδή, δεν έχουμε χρόνο;
- Τώρα δεν έχουν χρόνο αυτοί που κανονίζουν τα πράγματα. Πρέπει να φουσκώσουν τους λογαριασμούς.
-Μαμά, δηλαδή, η μόρφωση είναι πολυτέλεια; 
-Κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι. Όταν ήμουν στην ηλικία σου, είχα διαβάσει το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" του Λουντέμη. Ίσως αν το διαβάσεις κι εσύ να καταλάβεις. 
- Μαμά, πότε γίνεσαι επιστήμονας;
-Χμ... στην εποχή μου γινόσουν όποτε θεωρούσαν οι δάσκαλοί σου ότι είσαι έτοιμος. Στη σημερινή εποχή, το καθορίζει το κράτος και οι ιδιωτικοί χρηματοδότες.
-Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα το κράτος και άλλο οι ιδιωτικοί χρηματοδότες;
-Γι' αυτό το κράτος, όλα είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.Αλλά ίσως εσείς όταν πάτε στο Πανεπιστήμιο, να μπορέσετε να αλλάξετε το κράτος. Το να διαβάζεις σε αλλάζει. Και είναι επικίνδυνο γι' αυτούς που μικραίνουν τις επιστήμες και περιορίζουν τις γνώσεις. Σας φοβούνται, γιατί μπορεί να ανατρέψετε το σύστημα που έχει σχεδιάσει το κράτος για σάς.
-Μαμά, σαν να με μπέρδεψες απόψε... το κράτος δε νοιάζεται για μάς;
- Το κράτος μωρό μου, ειναι μια εξουσία. Χρωστάει σ' αυτούς που τη χρηματοδοτούν.
- Και η παιδεία μαμά; Γιατί τη θέλει το κράτος την παιδεία;
- Η παιδεία είναι αυτό που κάνει τον ανθρωπο καλύτερο. Το κράτος, ανάλογα με το πολιτειακό του σύστημα, το ενδιαφέρει η παιδεία λίγο ή περισσότερο. Αυτό που το ενδιαφέρει κυρίως είναι να μάθεις να δουλεύεις πάνω σε κάτι.
- Κι αν εγώ θελήσω να γίνω εξερευνητής της θάλασσας; Αστροναύτης; Παραμυθάς; Συγγραφέας; 
- Τότε.... δύσκολα τα πράγματα. Αλλά είσαι σε καλό δρόμο :)


ps. Η ιδέα ενός διαλόγου μαμάς - παιδιού είναι κλεμμένη από την πένα της Έλενας Ακρίτα. Ομολογώ πάντα τις εμπνεύσεις μου στους αναγνώστες.
ps2. Η σημερινή μέρα για την ανώτατη παιδεία ήταν για άλλους καλή και για άλλους κακή. Η δική μου γνώμη συνοψίζεται παραπάνω.
ps3. "Το Πανεπιστήμιο είναι εκεί που λέγονται τα δύσκολα λόγια" (ατάκα ενός από τους καθηγητές μου). Ίσως τα πράγματα, όπως έχουν μεθοδευτεί, να σταματήσουν να είναι έτσι. Ίσως  και όχι. Ευελπιστώ στο δεύτερο.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου