Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Διάλογος στη χρονομηχανή του μέλλοντος

- Μαμα... να σε ρωτήσω κάτι;
-Πές μου μωρό μου 


-Να... εγώ όταν τελειώσω το σχολείο, θα πάω στο Πανεπιστήμιο;
-Εχμ... αν το θέλεις πραγματικά, ναι...
- Τί πρέπει να κάνω για να πάω εκεί;
- Παλιά η δική μου μαμά, η γιαγιά σου δηλαδή, μου έλεγε ότι πρέπει μόνο να διαβάζεις, να αγαπάς τα βιβλία και τις γνώσεις, και να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος, να προσπαθείς να κυνηγάς όνειρα και ιδέες. Να θέλεις να γίνεις επιστήμονας.
-Τώρα, μαμά, τι άλλαξε;
-Από τότε, πολλά μωρό μου. Τώρα δεν μπορούν όλα τα παιδιά να πάνε. Να ας πούμε, η μαμά της Τασούλας που απολύθηκε, δεν μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα.
-Μαμά, τι είναι τα "δίδακτρα"; 
- Είναι το ποσό που πληρώνουμε στο κράτος για να σπουδάσεις.
-Δηλαδή, μαμά, είναι το ίδιο πράγμα, όπως να πληρώνουμε στο φροντιστήριο;
-Ναι... τώρα πια είναι πάνω κάτω το ίδιο πράγμα.
-Και εσύ τότε, μπορούσες να πάς στο Πανεπιστήμιο; Και εσύ, και η Τασούλα;
-Ναι... τότε ήταν αυτονόητο ότι δεν θα πληρώσω δίδακτρα. Ούτε εγώ, ούτε η Τασούλα που η μαμά της απολύθηκε. Υπήρχαν εστίες, λέσχη. Μετά άλλαξαν πολλά πράγματα. Έγινε κάτι που το είπαν "οικονομική κρίση". 
- Και τότε μαμά, τι ήταν το Πανεπιστήμιο;
-Τότε, το πανεπιστήμιο σε ανάγκαζε να μάθεις να σκέφτεσαι. Όσο χρόνο κι αν έπαιρνε αυτή η διαδικασία.
-Τώρα μαμά, δηλαδή, δεν έχουμε χρόνο;
- Τώρα δεν έχουν χρόνο αυτοί που κανονίζουν τα πράγματα. Πρέπει να φουσκώσουν τους λογαριασμούς.
-Μαμά, δηλαδή, η μόρφωση είναι πολυτέλεια; 
-Κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι. Όταν ήμουν στην ηλικία σου, είχα διαβάσει το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" του Λουντέμη. Ίσως αν το διαβάσεις κι εσύ να καταλάβεις. 
- Μαμά, πότε γίνεσαι επιστήμονας;
-Χμ... στην εποχή μου γινόσουν όποτε θεωρούσαν οι δάσκαλοί σου ότι είσαι έτοιμος. Στη σημερινή εποχή, το καθορίζει το κράτος και οι ιδιωτικοί χρηματοδότες.
-Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα το κράτος και άλλο οι ιδιωτικοί χρηματοδότες;
-Γι' αυτό το κράτος, όλα είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.Αλλά ίσως εσείς όταν πάτε στο Πανεπιστήμιο, να μπορέσετε να αλλάξετε το κράτος. Το να διαβάζεις σε αλλάζει. Και είναι επικίνδυνο γι' αυτούς που μικραίνουν τις επιστήμες και περιορίζουν τις γνώσεις. Σας φοβούνται, γιατί μπορεί να ανατρέψετε το σύστημα που έχει σχεδιάσει το κράτος για σάς.
-Μαμά, σαν να με μπέρδεψες απόψε... το κράτος δε νοιάζεται για μάς;
- Το κράτος μωρό μου, ειναι μια εξουσία. Χρωστάει σ' αυτούς που τη χρηματοδοτούν.
- Και η παιδεία μαμά; Γιατί τη θέλει το κράτος την παιδεία;
- Η παιδεία είναι αυτό που κάνει τον ανθρωπο καλύτερο. Το κράτος, ανάλογα με το πολιτειακό του σύστημα, το ενδιαφέρει η παιδεία λίγο ή περισσότερο. Αυτό που το ενδιαφέρει κυρίως είναι να μάθεις να δουλεύεις πάνω σε κάτι.
- Κι αν εγώ θελήσω να γίνω εξερευνητής της θάλασσας; Αστροναύτης; Παραμυθάς; Συγγραφέας; 
- Τότε.... δύσκολα τα πράγματα. Αλλά είσαι σε καλό δρόμο :)


ps. Η ιδέα ενός διαλόγου μαμάς - παιδιού είναι κλεμμένη από την πένα της Έλενας Ακρίτα. Ομολογώ πάντα τις εμπνεύσεις μου στους αναγνώστες.
ps2. Η σημερινή μέρα για την ανώτατη παιδεία ήταν για άλλους καλή και για άλλους κακή. Η δική μου γνώμη συνοψίζεται παραπάνω.
ps3. "Το Πανεπιστήμιο είναι εκεί που λέγονται τα δύσκολα λόγια" (ατάκα ενός από τους καθηγητές μου). Ίσως τα πράγματα, όπως έχουν μεθοδευτεί, να σταματήσουν να είναι έτσι. Ίσως  και όχι. Ευελπιστώ στο δεύτερο.



Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Open again the music box

Θέλω να γίνω φωτογράφος.....


Rabbit Heart-  Florence + the Macine
(from the album "Lungs")


Alanis Morissette - Narcissus


Καμιά camera obscura θα βρεθεί στον πάτο του μουσικού κουτιού?



Σήμερα η indie rock είχε την τιμητική της... 


_________________________________________________________


Διάλειμμα για διαφημίσεις


- ξέχασα, απλά, να αναφέρω, ότι το βρετανικό στύλ τελευταία με έχει κερδίσει ... και δίνω δυο λόγους, παρακάτω :





Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Little big Berlin & Addio Citta

Βερολίνο -  με τεχνική "μινιατούρας" και μουσική επένδυση της μουσικής ιδιοφυϊας του Lizst :


Θεσσαλονίκη - Addio Citta - με την ίδια τεχνική λήψης...(με την ευχή να γίνει κάποτε η πόλη που ονειρεύονται όσοι τη φαντάζονται χωρίς σκουπίδια, χωρίς καυσαέριο, με περισσότερο πράσινο, με οδηγική παιδεία, με σεβασμό στα άτομα με ειδικές ανάγκες, στις μητέρες με μικρά παιδιά, με φεστιβάλ, με καθαρό Θερμαϊκό, με πάρκα και θεσμοθετημένους ποδηλατοδρόμους, ακόμη και με τράμ :P - για τους ρομαντικούς :P)








Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Αύγουστος

Ο Αύγουστος είναι ο πιο μακρύς μήνας του χρονου. Θα μπορούσε να είναι ο τελευταίος από τους δώδεκα. Η ανταμοιβή. Η αίσθηση της πληρότητας. Η θηλυκή πλευρά του φεγγαριού. Όλοι ξέρουν, ακόμη και τα μικρά παιδιά ότι σ' αυτή τη χώρα, ίσως και σε άλλες, η λατρεία του φεγγαριού του δεκαπενταύγουστου είναι σχεδόν θρησκεία. Τσούρμο από αλλοπαρμένους ανεβαίνει λόφους, βουνά, αρχαιολογικούς χώρους, κάστρα, βράχια σε παραλίες για να δεί αυτό το φεγγάρι. Με συνοδεία μπύρας, μουσικής, και περισσότερο από όλα σιωπής.



Το πρώτο αυγουστιάτικο φεγγάρι που θυμάμαι το είδα όταν ήμουν πολύ μικρή. Σε κάποιο μέρος της Χαλκιδικής, ίσως τη Σιθωνία, ίσως σε ένα κάμπινγκ, όλα είναι θολά. Καθώς έδενα το κορδονάκι από τα πρώτα μου πέδιλα (ίσως είχα μόλις κλείσει τα τέσσερα), κάπου στο βάθος ακουγόντουσαν τα τριζόνια, γαντζωμένα στο δέντρο, ο ήχος της βούρτσας των μαλλιών της αδερφής μου, που σφιχταγκαλιάζοντας την κοιλιά της μαμάς την άφηνε να την χτενίσει, ο ήχος του νερού που έσκαγε εκεί κοντά στην ακτή, ο μακρινός ήχος του ραδιοφώνου. Παρά τα παράσιτα, είχα κολλήσει άφωνη πάνω στο αντίσκηνο το αυτί μου για να ακούσω το τραγούδι. Τα θερινά σινεμά...


Ο Λουκιανός... αγαπημένος τραγουδοποιός της μαμάς μου... αγαπημένο ρομαντικό και αστείο άτομο, που συνέθετε τα γεμάτα αθωότητα τραγούδια της δεκαετίας του ογδόντα. Αργότερα, όταν μεγάλωσα, μου εξήγησε τι σημαίνει "τραγουδοποιός".

Για πρώτη φορά σήκωσα το βλέμμα ψηλά και με τους ήχους της μουσικής κοίταξα αυτή την τεράστια λαμπερή σφαίρα καρφωμένη στο θόλο, μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα από τις σκιές των φύλλων της ελιάς.

Τα καλοκαίρια περνούσαν, το νούμερο των σανδαλιών μεγάλωνε κάθε χρόνο, η τοποθεσία των παιδικών μου διακοπών άλλαζε. Στους γονείς μου άρεσε να γυρνάνε από δω και από κει. Συνηθίσαμε κι εγώ και η μικρή μου αδερφή αυτό το "νομαδικό" στύλ, και το αγαπήσαμε. Δεν πείραζε να φάμε φρούτο με λερωμένα χέρια, δεν πείραζε να κυκλοφορούμε έξω χωρίς σανδάλια, με γυμνά πόδια, δεν πείραζε να πέσουμε και να χτυπήσουμε, δεν πείραζε να κάνουμε μπάνιο με μπουκάλια νερό ζεσταμένα στον ήλιο πάνω σε τελάρα. Δεν πείραζε να μας τσιμπήσει ένα παράξενο έντομο, δεν πείραζε τίποτα. Στην εξοχή, δίπλα στη θάλασσα, όλα συγχωρούνται. Ακόμη και από τη δική μου μαμά.

Εφηβεία. Ο Αύγουστος στην πόλη, με παρέες. Το δεύτερο άκουσμά μου για τον αύγουστο... ένα καταπληκτικό τραγούδι του Παπάζογλου. Ανάμνηση από μια εκδρομή του σχολείου με φίλες και κιθάρα.


Οι εφηβικοί αύγουστοι πάνε χέρι χέρι με τα πρώτα ερωτικά όνειρα. "Σε ποιά έκσταση επάνω, σε χορό μαγικό, μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε... από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φώς, που μεσ' τα δυό της μάτια πήγε κρύφτηκε..." Τα πρώτα cd που αγοράζαμε κρυφά από τους γονείς, που μάταια πιά φωνάζαν για να μας μαζέψουν. Πηδούσαμε τους μαντρότοιχους, σπάγαμε τις χορδές της κιθάρας, κάναμε τα πρώτα μας μεθύσια. Τα πέδιλα πιά δε χωρούσαν στα πόδια, και τα λουριά ήταν σκισμένα στο τέλος του καλοκαιριού, πάντα.

Ακολούθησαν πολλοί αύγουστοι. Με χαλκιδικιώτικα πανηγύρια, με γιορτές και παραδοσιακούς χορούς στις γιορτές της Παναγιάς, με ηλιοκαμμένα γελαστά πρόσωπα, με δραματικές φυγές. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι οι φίλοι που αποφάσισαν να φύγουν νωρίς διάλεξαν τον Αύγουστο. Αυτό τον κάνει μάλλον, με τραγικά ειρωνικό τρόπο, και μήνα φυγής.



"Κόσμος βραδινός, φεγγάρι με φως,
μια νύχτα τ' Αυγούστου
Περπατώ αργά, σοκάκια μικρά, τριγύρω γιορτάζουν
Θάλασσες φωτιά, και φώτα θαμπά,
παρέες που γελάνε
Κι ένας ουρανός, μ' αστέρια και φως
μια νύχτα τ' Αυγούστου"








υγ. η ανάρτηση αφιερωμένη στην Κλεοπάτρα και στο Jimi... που άρχισαν νωρίς το μεγάλο ταξίδι στο φεγγάρι....

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Γράμμα σε πειρατές

Πρόλογος 


Η πιο σημαντική ερώτηση που θα θελα να σου κάνω, είναι αν έχεις κάνει ποτέ βουτιά στην προσωπική σου άβυσσο. Αν έχασες και βρήκες τους χίλιους εαυτούς που κρύβεις μέσα σου. Αν κοίταξες με ενδοσκοπική διαύγεια ποτέ τις πιο βαθιές γωνιές του μυαλού σου, και αν τις κατάλαβε ποτέ κανείς. Μη με κοιτάξεις θυμωμένος, είναι άμυνα. Μην αρνηθείς να απαντήσεις, δεν παίζεις το παιχνίδι με τους σωστούς όρους. Αν θέλεις μην απαντήσεις σε μένα. Δεν είμαστε μονομάχοι άλλωστε. Απλά γράψε την απάντηση σε ένα χαρτάκι. Γράψε πάνω μια ημερομηνία και μια χρονιά, τυχαία. Βάλτην κάτω από το μαξιλάρι σου, καλά διπλωμένη. Και μην την ανοίγεις μέχρι το τότε.



Φίλοι 


Ζούμε παράλληλες πορείες. Αυτοί με αλλαγές , εγώ με στασιμότητα και ανασφάλεια, και τ' αντίστροφα. Κι ήταν πάντα εκεί. Το μοναδικό πράγμα που θέρισα τους καρπούς του νωρίς χωρίς τον απόλυτο κόπο. Μόνο ο χρόνος που αφιερώνεις φτάνει. Οι ώρες σιωπής, - το να δέχεσαι δηλαδή, χωρίς να μιλάς. Μία από τις τρείς βεβαιότητες της ζωής μου.

Υπαρκτές αγάπες 


Σάρκα και οστά που μπορείς να αγγίξεις. Ο καιρός δύσκολος και για τους δύο, τρέχουμε να προλάβουμε, κι εγώ δεν ξέρω τί. Ίσως το χρόνο, που περνάει, κάθεται σε αριθμούς και καμαρώνει, σε απαντήσεις ηλικίας και κοινωνικής γαρνιτούρας. Πάντα πίστευα ότι η γαρνιτούρα είναι το πιο άνοστο κομμάτι ενός πιάτου. Όμως ο σωστός μάγειρας την φροντίζει πάντα - ξέρει να πλασάρει την εικόνα. Μόνο ο υποψιασμένος δοκιμαστής μπορεί να καταλάβει ότι μια στραπατσαρισμένη τούρτα ή μια καμένη σάλτσα για μακαρόνια είναι πιο νόστιμη, αρκεί να ξεπεράσεις τον φόβο του θεάματος και να τη δοκιμάσεις. Άλλωστε είναι πάντα η πρώτη σου προσπάθεια, κι όλα τα πράγματα, την πρώτη φορά, γίνονται με τρόπο μοναδικό. Και με πάθος.

Το ιδεατό 


Εκεί το παιχνίδι γίνεται σε νοητικές ισορροπίες. Πάνω που νομίζεις ότι βρήκες το άλλο σου μισό, "αυτό που έτρεχες να συναντήσεις από τότε που γεννήθηκες" (όπως θα λεγε ο Λειβαδίτης). Μπορεί να γεννήθηκε στην άλλη άκρη της γής, λένε στις ταινίες. Μπορεί εκατό χρόνια - μοναξιάς -  πρίν από τη μέρα που γεννήθηκες. Μπορεί τα ελαττώματά του να φαντάζουν μέρος της τελειότητάς του. Μπορεί να πιστεύεις πώς μια ματιά αρκεί, χωρίς εξηγήσεις. Όλα όμως είναι ψευδαισθήσεις. Και έχεις βαρεθεί κάθε διαδικασία, όταν αυτή δεν είναι τροφή για το μυαλό. Η μεγαλύτερη τιμωρία και η χειρότερη δίψα μαζί, να αναζητά ο νούς το καινούριο. Κι ύστερα μέρες που στέλνεις γράμματα, χωρίς αξία, παρά μόνο λογοτεχνική.

Επίλογος 


Ελπίζω όσο διάβαζες να έχεις την απάντηση έτοιμη, γραμμένη στο χαρτάκι. Ξαναγύρνα αλλιώς, στον Πρόλογο.
Καληνυχτα...




Υστερόγραφο της ..."συγγραφέως" : Είναι η πρώτη φορά που γράφω μετά από το καιρό κομμάτια της προσωπικής μου γραφής, αυτής της σουρεάλ συνειρμικής νυχτερινής γραφής που με εκτονώνει. Ακόμη και αν δε βγάζει νόημα.
Υστερόγραφο Νο2 : Την αφιερώνω σε τρείς. Στον ιδεατό, στην υπαρκτή αγάπη... και στον "Φλεγόμενο", που ελπίζω να με διαβάσει :) Η γραφή του είναι πάντα έμπνευση για μένα.


ΥΓ 3. "Όποιος αγάπησε δεν ξέρει να το πεί".