Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Αποκόμματα νουβέλας.

(Κάτι σαν μνήμη στο προηγούμενο χαμένο ιστολόγιο, το "Κουτι της Πανδώρας" που ξεκίνησε με μια σειρά γραμμάτων και έκλεισε τον κύκλο του με μια και περισσότερες καταστροφές.)


Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν μια από τις πιο ανεξάρτητες γυναίκες που πέρασαν από τις οθόνες και τις ζωές μας. Πάντα έλεγε ότι "στον έρωτα είμαι ανατολίτισσα. Όταν ερωτευτώ, θα μαγειρέψω, θα πλύνω, θα υποταχτώ. Όποιος δεν χάνει την αξιοπρέπειά του στον έρωτα, δεν έχει πάρει τη σωστή παιδεία..." χαμογελώντας στον έκπληκτο δημοσιογράφο που της έπαιρνε συνέντευξη.
Είχε βρεί το μυστικό να κατακτάς άντρες που είναι μαζί άντρες και σύννεφα με παντελόνια. Που ταιριάζουν δάκρυα σε αστικά σαλόνια, όπως λέει και το τραγούδι. Που κρύβονται πίσω από γυναίκες δυνατές. Που είναι σαρκαστικοί, σκοτεινοί, κρυφοερωτευμένοι, παραιτημένοι, ανατολίτες κι αυτοί κατά βάθος. Αυτοί οι άντρες είναι σχεδόν έργα τέχνης, σαν πίνακες, δεν τους αγγίζει ο χρόνος. Νάρκισσοι. Ω ναι, και το κακό, είναι ότι ανάμεσα στα ελαττώματά τους έχουν πάντα δίκιο να ειναι νάρκισσοι. Τις γυναίκες ο χρόνος τις αγγίζει πιο πολυ. Μπορεί να φταίει που αργά ή γρήγορα βγάζουν από μέσα τους μια άλλη ζωή, που την κουβαλάν εννιά μήνες. Τις γερνάει και τις φωτίζει ταυτόχρονα. Τις ξαναγεννά, αλλά και τους τραβά τη ζωή μέσα απ' το γάλα. Το πρώτο γάλα, που γίνεται σύντομα ληγμένο μπουκάλι στο ψυγείο. Μετά οι γυναίκες κόβουν ντομάτες στον πάγκο της κουζίνας, βάφοντας τα χείλη τους κόκκινα. Φτιάχνουν γλυκό πορτοκάλι βάφοντας τα μαλλιά τους πυρόξανθα. Ποτίζουν το μπαλκόνι με τις γλάστρες, μαζί και το κορμί τους τα καλοκαιρινά δειλινά. Οι άντρες τις μαθαίνουν να εκτίθενται, όμως εκείνοι δεν εκτίθενται ποτέ. Μπορεί να εκτίθενται μόνο λίγο. Κοκκινίζουν σε μπαλκόνια που αιωρούνται πάνω από την πόλη, κρεμασμένα από κισσούς.
Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν μια γυναίκα σαν αυτές που περιγράφω. Έμπλεξε με έρωτες σύννεφα. Κι οι έρωτες της έδωσαν δυο κόρες. Η μία από αυτές μιλά για τη Μαλβίνα, στο καθηλωτικό αφιέρωμα του Σταύρου Θεοδωράκη :



ΥΓ. Μπορεί να σου φαίνεται απίστευτο κι αστείο, όμως τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου έχουν ήδη περάσει, και μερικά από αυτά τα ξόδεψα, απλά και άχρηστα. Έχουν μείνει μπροστά μου τα «δημιουργικά», αυτά που λένε οι διάφοροι διανύοντες την δεκαετία των τριάντα για να παρηγοριούνται μεταξύ τους.


ΥΓ2.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου