Κάπου πιο μακρυά από τις παραπάνω σκέψεις ακούγονται πώματα από μπουκάλια να ανοίγουν, γέλια, μικρά βεγγαλικά, και τραγούδια... όσο περνάει η ώρα κάποιος χαμηλώνει τον ήχο σαν να παίζουν όλα σε μια οθόνη...
ps. Καλή χρονιά - γιατί όλα πρέπει να τελειώνουν με μια ευχή...
Έχω μαζέψει ήχους από το πάτωμα. Πέφτουν σαν σταγόνες του νερού, της βροχής. Ο ήχος της βροχής είναι όμορφος. Μερικές φορές μαζεύω και κρότους, άσχημους, μονότονους ήχους, όπως το πόδι μιας καρέκλας που σέρνεται στο πάτωμα αργά και τρίζει. Η σιωπή τρίζει κι αυτή. Ό, τι συναισθήματα υπάρχουν βρίσκονται ακουμπισμένα στο πάτωμα. Όλα σκούρα, χωρίς χρώμα, απορροφούν την παραμικρή ακτίδα φωτός στη μαύρη τρύπα τους. Όλα σαν ένας μύλος από δίνες. Λένε ότι ορισμένες διαδικασίες στη ζωή μοιάζουν πολύ με το θάνατο. Το σκέφτομαι όπως περπατάω, κατα τις 2μισυ το βράδυ, στην τσιμισκή σε κάτι χαμένα στενά, μόνη, με ένα τσιγάρο - Καρέλια κατα προτίμηση. Κουκουλωμένη στο κασκόλ και το τικ τακ των παπουτσιών μου πάνω στα πλακόστρωτα των Λουλουδάδικων. Λίμνες από βρωμόνερα απεικονίζουν είδωλα που νομίζουμε όμορφα. Βλέπω τον εαυτό μου και αποστρέφω το βλέμμα. Αυτή η μικρή λίμνη είναι γεμάτη αλμυρό υγρό, αυτό που βγαίνει από τα μάτια. Και με δείχνει. Όλα πληγώνουν και ίσως να έιναι κακό να θέλεις να ζητάς... όμως κάποια στιγμή φτάνεις σ' ένα σημείο όπου δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ελπίζω να είστε όλοι ευτυχισμένοι. Εγώ θα αφεθώ στην αναζήτησή μου.
Οι κρητικοί παραμυθάδες, που συνδύασαν την τοπική κρητική μουσική με τις μουσικές των μικρασιατικών παραλίων, ακόμη και την jazz, στα παρακάτω αποσπάσματα από το "στην Υγειά μας" του Σπύρου Παπαδόπουλου και της ΝΕΤ :
Από μικρή της άρεσε μες στην κουζίνα μόνη τις ώρες να σκοτώνει με τη μαγειρική και πέφτανε τα δάκρυα θυμώντας τη ζωή της και δίναν στο φαΐ της μιά γεύση μαγική.
Κύμινο μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι ποτέ δεν είχε ταίρι ν' αλλάξει μιά ευχή να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση να γίνονταν η πλάση ξανά από την αρχή.
Ψιλοκομμένος μαϊντανός και σκόρδο μιά σκελίδα νά 'φεγγε μιά ελπίδα στα μάτια τα μελιά και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι νά 'νοιωθε ένα χάδι μιά μέρα στα μαλλιά.
Μιά νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της πού 'κανε το φευγιό της να μοιάζει με γιορτή τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα ολόιδια με κείνα που είχε ονειρευτεί.
Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αιθάλη μας κάνανε μεγάλη κάποια μικρή στιγμή κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη χωρίς ν' αφήσει δάκρυ σε μάγουλο γραμμή.
"Εν Παραδείσω τη εικοστή πρώτη του μηνός Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2311 μετά Χριστόν: Ο επικίνδυνος και αμετανόητος ειδεχθής ληστοσυμμορίτης Τζάνγκο παραμένει ασύλληπτος μέχρις και σήμερον. Συνωστισμός ψυχών παρατηρείται εις τας Πύλας του Αιώνος. Το έκτακτον και αλλόφρον της καταστάσεως οδήγησαν εις τη λήψη δραστικών μέτρων, αρχής γενομένης από της επικηρύξεως του θρασυτάτου ληστού. Οιαδήποτε χρήσιμος πληροφορία ανταμοιφθήσεται διά διαγραφής αμαρτημάτων οίτινα θα ποικίλλουν εκ της αξιολογήσεως της εν λόγω πληροφορίας. Φήμαι οίαι διεδόθησαν και ήθελον τον επαίσχυντον αρχιληστήν κεκρυμμένον παρά του Άρχοντος του Σύμπαντος εις την μεγαλόθυμον οικίαν του, ίνα προκαλεί εις αυτόν ακατάσχετον γέλωτα, κρίνονται ως απολύτως αβάσιμαι. Πάσα νεωτέρα είδησις θα κοινοποιείται εις το θεοσεβές ποίμνιον εκ του γραφείου υποδοχής τε και ασφαλείας απωλεσθέντων ψυχών. Ευλογία Κυρίου και έλεος έλθει εφ' ημάς."
Electroswing Παριζιάνικο συγκρότημα... νομίζω ότι η περιγραφή μιλάει από μόνη της! Λατρεύω και το βίντεο.... και παρακάτω ίσως το αγαπημένο μου από τη συγκεκριμένη μπάντα :
Μου θυμίζει τα παιδιά του Swing, και παλιές ηχογραφήσεις με γραμμόφωνο, και Benny Goodman, και Duke Ellington... και φυσικά το ντύσιμο charleston που ακόμα το αντιγράφουν οι fans της electroswing στα φεστιβάλ...
Beirut - Postcards from Italy
Εκτός ότι οι Beirut είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου μουσικά πειράματα γιατί είναι επηρεασμένο από τη Βαλκανική μουσική, η χρήση του ακκορντεόν και του μπάσου δίνει κάτι απόκοσμο στη μουσική τους, όπως και τα πνευστά. Είναι απόλαυση τα κομμάτια τους...
Beirut -Mount Wronclai
Beirut - Nantes
Beirut - La Banlieu
Συνδυασμός πνευστών, εγχόρδων και πιάνου... τέλειο
Τελευταία, άφησα δυο κομμάτια από ένα tribute album στον Buddy Holly ( http://en.wikipedia.org/wiki/Buddy_Holly - η ενδιαφέρουσα ιστορία του)... τραγουδισμένα από τον Paul McCartney και την απίστευτη φωνή της Florence
Σήμερα το κείμενο δεν θα είναι ευχάριστο. Γιατί η πραγματικότητα το απαγορεύει... όπως και η μέρα που μόλις πέρασε...
Σ' ένα στενό, μιας πόλης, τρείς διπλανές, γκρίζες πολυκατοικίες. Τα παράθυρα, από τη μεριά του δρόμου κοιτάζουν το ένα μέσα στο άλλο. Είναι σαν σπίτια που επικοινωνούν. Ίδιος μολυσμένος αέρας μπαίνει και βγαίνει από αυτά. Ο αέρας της πόλης. Από την πολλή γκρίζα ομίχλη δε φαίνεται πια ως την παραλία.
Ανοίγει τα στόρια, μια κοπέλα νέα, μόνη. Το σπίτι μέσα άδειο, ακατάστατο, ρούχα πεταμένα παντού. Εκείνη μόλις έχει ξυπνήσει. Ή μάλλον, δεν ξύπνησε, γιατί δεν κοιμήθηκε. Απλώς ξάπλωνε στο στρώμα που είναι αφημένο στο πάτωμα, πάνω στα σανίδια. Ξέχασε να ξεμοντάρει το κρεβάτι, είναι ακόμα στις κούτες. Είχε επενδύσει σ΄αυτό το κρεβάτι. "Ελάτε σε μάς, για έπιπλα με τιμές κόστους". Η κοπέλα που της το έδειξε, εξουθενωμένη από την πολύωρη ορθοστασία, της χαμογελούσε εξαντλημένα. "Έχει πολύ ωραίο χρώμα, στήνεται εύκολα, είναι άνετο και φτηνό...". Φορούσε την ίδια μπλούζα όπως μερικοί δεκάδες υπάλληλοι στο ίδιο παράρτημα της συγκεκριμένης αλυσίδας πολυκαταστήματος. Δεν πρόσεχε πια τι της έλεγε η κοπέλα. Εκτός από τη μπλούζα της, τα μάτια τους ήταν ίδια, όλων των υπαλλήλων εκεί μέσα. Θολά. "Για πεντακόσια ευρώ". Σκέφτηκε. Οι g700 έγιναν g500. Καλά πάμε, σκέφτηκε μισοαστεία μισοσοβαρά.
Ήταν και δική της πρώτη μέρα στη δουλειά. Θυμάται την όρεξη, τα όνειρα, πήγε για να πετύχει. Ήθελε να πετύχει. ΕΠΡΕΠΕ να πετύχει. Έχουν περάσει δυο μήνες. Ξαπλωμένη αρκετή ώρα στο στρώμα που είχε αφήσει στο πάτωμα, κοιτούσε μια τα κομμάτια του καινούριου κρεβατιού στις κούτες - είχε σπάσει ήδη το ενα ποδαράκι - μια τον παμπάλαιο, εποχής 60 και βγάλε, ξεχαρβαλωμένο ανεμιστήρα που κρεμόταν από το ταβάνι. Και δούλευε όπως όπως μέσα στην καλοκαιρινή ζέστη. Στο τρομακτικά μικρό μπαλκόνι της, μια απλώστρα για ρούχα, με δυο τρία χρωματιστά φανελάκια απλωμένα. Είχε πάρει χρωματιστά μανταλάκια, να τα βλέπει και να της φτιάχνει η διάθεση, στο γκρίζο τοπίο. Το τασάκι πάνω στο τσίγγινο πολυκαιρισμένο τραπεζάκι, γεμάτο αποτσίγαρα. Κάθισε, έκανε έναν μικροσκοπικό ελληνικό καφέ, και άναψε ένα ακόμα. Στην πρώτη ρουφηξιά, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Τα είχε δώσει όλα, και ήταν πτώμα στην κούραση.
"Δεν πέρασαν ούτε δύο μήνες". "Πλεονάζον προσωπικό." "Εργασιακή εφεδρεία". "Βιαστική... απόλυση". Απόλυση. Με πολλές λέξεις - κλισέ. Η αποζημίωση κομμένη, η μικροσκοπική τηλεόραση, με χαμηλωμένο τον ήχο στο σαλονι, δείχνει κάτι εκτρωματικές φιγούρες βγαλμένες από το χειρότερο εφιάλτη του Πόε και τις χειρότερες φαντασιώσεις του Ντε Σάντ μαζί, να σχολιάζουν τη "σωτηρία της πατρίδας" με μερικούς οικονομικούς δείκτες. Αποζημίωση κομμένη, τα μανταλάκια αράδα, τα αποτσίγαρα στο τασάκι, και ήθελα τόσο να πετύχω. ΝΑ ΠΕΤΥΧΩ. Κάποτε είχα όνειρα, φιλοδοξίες, κάποτε πίστευα στο μυαλό μου. Στον εαυτό μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να πετύχω. Μου κουρελιάζουν την αξιοπρέπεια. Αύριο για πεντακόσια. Σήμερα για τίποτα. Δε με χρειάζονται στη δουλειά. Που πάω. Κι έχω τρείς μέρες να αφήσω το σπίτι. Θα το έφτιαχνα. Θα ήταν δικό μου. Δε θα με έβλεπε πια ο μπαμπάς να μεγαλώνω μαζί του. Κάθε μήνα του κλέβουν και κάτι παραπάνω από όσα πλήρωσε τόσα χρόνια, για τα γεράματά του. Εγώ όμως, του κλέβω τη χαρά.
Κοιτάζει με θολά μάτια στο απέναντι παράθυρο....
Ένας νιόπαντρος, κουστουμαρισμένος γιάπης, με κινητό και χαρτοφύλακα. Θα ναι δε θα ναι τριανταπέντε χρονών. Σε ένα σπίτι μαυροφορεμένο. Ταϊζει ένα μωρό, με ένα μπιμπερό. "Έπρεπε να φύγω κύριε Διευθυντά... " τον ακούει που λέει στο τηλέφωνο. "Για δυο λεπτά" "Δεν έχω που να το αφήσω και αρρώστησε". Από την άκρη της γραμμής ακούγονται ουρλιαχτά και απειλές απόλυσης. Μάλλον ο διευθυντής δεν πρόσεξε τη μαύρη γραβάτα του γιάπη. Ούτε το σκοτεινιασμένο βλέμμα. Ο νέος άντρας πενθεί. Κάποιον ή κάποιαν δεν έχει σημασία. Δεν ακούγονται τόσα μέσα από τα παράθυρα. Μόνο το κλάμα του μωρού που δε θέλει το γάλα σκόνη που του πιέζουν στο στόμα με το μπιμπερό... Ακούγεται το κινητό να πέφτει με παταγο στο πάτωμα. Και ένα αχνό σήμα κατηλλημένης γραμμής. Το μωρό κλαίει πιο δυνατά τώρα. Και ο κουστουμαρισμένος νεαρός με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια. Σε θέση απελπισίας.
Ο αέρας ανακατεύει τους ήχους από τα δυό παράθυρα και τα φτάνει στο τρίτο. Ένας πιτσιρικάς μόλις έχει αμολήσει το σκέιτμπορντ σε μια γωνιά, και έχει βάλει μουσική.....
Αράζει στο πι-σί, με μόνο σύμμαχο μια λάμπα που φωτίζει το γραφείο του. Άλλο ηλεκτρικό ρεύμα δεν επιτρέπεται να καταναλωθεί. Οι γονείς μαλώνουν μέσα. Τους χαμηλώνει στο νού του. Χαμηλώνει τον ήχο. Χαμογελάει στον εαυτό του. Ανοίγει το μπλόγκ του και γράφει... γράφει ό,τι του κατέβει. Θυμός αυθόρμητος. Ορμή, ιδρώτας, και πολλά ερωτηματικά. Αναπάντητα. Δεν ξέρει από τσιγάρα. Προτιμάει το μπάσκετ.
"Είμαστε μικροί ακόμα ρε. Και δεν έχετε το δικαίωμα να μας στερείτε τα όνειρα"
Ξεκινάει...
Έχει ακούσει τις ιστορίες από τα διπλανά παράθυρα. Βλέπει τα πρόσωπα, το δρόμο κάτω, και το μηχανακι του περιπτερά που αφήνει πίσω του ένα μαύρο σύννεφο. Στη γωνία κάτι τύποι που μιλάνε σπαστά έχουν μεθύσει ήδη με μπύρες.
"Είμαστε μικροι ακόμα. Δεν έχετε το δικαίωμα".
Και ξανάκλεισες το μουσικό κουτί, διαφορετικά αυτή τη φορά. Με πενιές. Και αναμνήσεις μιας καμένης βραδυάς σε ρεμπέτικο μαγαζί. Η φωνή της Μελίνας και του Μανώλη Λιδάκη. Οι πιο βελούδινες φωνές στον κόσμο. Μαζί του έκλεισες με δυο λόγια, και κάτι που δεν είπες ολότελα. Το παγίδεψες στο κουτί της φαντασίας.
"Βλέπω εφιάλτες για τη μέρα που δε θα χω την αγκαλιά σου. Φοβάμαι μη φύγει ο Έρωτας, μόνο. Αν δεν έχουν σκουριάσει ήδη τα βέλη του. Σε σκέφτομαι, όμως. Εσύ. Ανατολή και Δύση."
-Να... εγώ όταν τελειώσω το σχολείο, θα πάω στο Πανεπιστήμιο; -Εχμ... αν το θέλεις πραγματικά, ναι... - Τί πρέπει να κάνω για να πάω εκεί; - Παλιά η δική μου μαμά, η γιαγιά σου δηλαδή, μου έλεγε ότι πρέπει μόνο να διαβάζεις, να αγαπάς τα βιβλία και τις γνώσεις, και να προσπαθείς να γίνεσαι καλύτερος, να προσπαθείς να κυνηγάς όνειρα και ιδέες. Να θέλεις να γίνεις επιστήμονας. -Τώρα, μαμά, τι άλλαξε; -Από τότε, πολλά μωρό μου. Τώρα δεν μπορούν όλα τα παιδιά να πάνε. Να ας πούμε, η μαμά της Τασούλας που απολύθηκε, δεν μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα. -Μαμά, τι είναι τα "δίδακτρα"; - Είναι το ποσό που πληρώνουμε στο κράτος για να σπουδάσεις. -Δηλαδή, μαμά, είναι το ίδιο πράγμα, όπως να πληρώνουμε στο φροντιστήριο; -Ναι... τώρα πια είναι πάνω κάτω το ίδιο πράγμα. -Και εσύ τότε, μπορούσες να πάς στο Πανεπιστήμιο; Και εσύ, και η Τασούλα; -Ναι... τότε ήταν αυτονόητο ότι δεν θα πληρώσω δίδακτρα. Ούτε εγώ, ούτε η Τασούλα που η μαμά της απολύθηκε. Υπήρχαν εστίες, λέσχη. Μετά άλλαξαν πολλά πράγματα. Έγινε κάτι που το είπαν "οικονομική κρίση". - Και τότε μαμά, τι ήταν το Πανεπιστήμιο; -Τότε, το πανεπιστήμιο σε ανάγκαζε να μάθεις να σκέφτεσαι. Όσο χρόνο κι αν έπαιρνε αυτή η διαδικασία. -Τώρα μαμά, δηλαδή, δεν έχουμε χρόνο; - Τώρα δεν έχουν χρόνο αυτοί που κανονίζουν τα πράγματα. Πρέπει να φουσκώσουν τους λογαριασμούς. -Μαμά, δηλαδή, η μόρφωση είναι πολυτέλεια; -Κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι. Όταν ήμουν στην ηλικία σου, είχα διαβάσει το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" του Λουντέμη. Ίσως αν το διαβάσεις κι εσύ να καταλάβεις. - Μαμά, πότε γίνεσαι επιστήμονας; -Χμ... στην εποχή μου γινόσουν όποτε θεωρούσαν οι δάσκαλοί σου ότι είσαι έτοιμος. Στη σημερινή εποχή, το καθορίζει το κράτος και οι ιδιωτικοί χρηματοδότες. -Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα το κράτος και άλλο οι ιδιωτικοί χρηματοδότες; -Γι' αυτό το κράτος, όλα είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.Αλλά ίσως εσείς όταν πάτε στο Πανεπιστήμιο, να μπορέσετε να αλλάξετε το κράτος. Το να διαβάζεις σε αλλάζει. Και είναι επικίνδυνο γι' αυτούς που μικραίνουν τις επιστήμες και περιορίζουν τις γνώσεις. Σας φοβούνται, γιατί μπορεί να ανατρέψετε το σύστημα που έχει σχεδιάσει το κράτος για σάς. -Μαμά, σαν να με μπέρδεψες απόψε... το κράτος δε νοιάζεται για μάς; - Το κράτος μωρό μου, ειναι μια εξουσία. Χρωστάει σ' αυτούς που τη χρηματοδοτούν. - Και η παιδεία μαμά; Γιατί τη θέλει το κράτος την παιδεία; - Η παιδεία είναι αυτό που κάνει τον ανθρωπο καλύτερο. Το κράτος, ανάλογα με το πολιτειακό του σύστημα, το ενδιαφέρει η παιδεία λίγο ή περισσότερο. Αυτό που το ενδιαφέρει κυρίως είναι να μάθεις να δουλεύεις πάνω σε κάτι. - Κι αν εγώ θελήσω να γίνω εξερευνητής της θάλασσας; Αστροναύτης; Παραμυθάς; Συγγραφέας; - Τότε.... δύσκολα τα πράγματα. Αλλά είσαι σε καλό δρόμο :)
ps. Η ιδέα ενός διαλόγου μαμάς - παιδιού είναι κλεμμένη από την πένα της Έλενας Ακρίτα. Ομολογώ πάντα τις εμπνεύσεις μου στους αναγνώστες. ps2. Η σημερινή μέρα για την ανώτατη παιδεία ήταν για άλλους καλή και για άλλους κακή. Η δική μου γνώμη συνοψίζεται παραπάνω. ps3. "Το Πανεπιστήμιο είναι εκεί που λέγονται τα δύσκολα λόγια" (ατάκα ενός από τους καθηγητές μου). Ίσως τα πράγματα, όπως έχουν μεθοδευτεί, να σταματήσουν να είναι έτσι. Ίσως και όχι. Ευελπιστώ στο δεύτερο.
Βερολίνο - με τεχνική "μινιατούρας" και μουσική επένδυση της μουσικής ιδιοφυϊας του Lizst :
Θεσσαλονίκη - Addio Citta - με την ίδια τεχνική λήψης...(με την ευχή να γίνει κάποτε η πόλη που ονειρεύονται όσοι τη φαντάζονται χωρίς σκουπίδια, χωρίς καυσαέριο, με περισσότερο πράσινο, με οδηγική παιδεία, με σεβασμό στα άτομα με ειδικές ανάγκες, στις μητέρες με μικρά παιδιά, με φεστιβάλ, με καθαρό Θερμαϊκό, με πάρκα και θεσμοθετημένους ποδηλατοδρόμους, ακόμη και με τράμ :P - για τους ρομαντικούς :P)
Ο Αύγουστος είναι ο πιο μακρύς μήνας του χρονου. Θα μπορούσε να είναι ο τελευταίος από τους δώδεκα. Η ανταμοιβή. Η αίσθηση της πληρότητας. Η θηλυκή πλευρά του φεγγαριού. Όλοι ξέρουν, ακόμη και τα μικρά παιδιά ότι σ' αυτή τη χώρα, ίσως και σε άλλες, η λατρεία του φεγγαριού του δεκαπενταύγουστου είναι σχεδόν θρησκεία. Τσούρμο από αλλοπαρμένους ανεβαίνει λόφους, βουνά, αρχαιολογικούς χώρους, κάστρα, βράχια σε παραλίες για να δεί αυτό το φεγγάρι. Με συνοδεία μπύρας, μουσικής, και περισσότερο από όλα σιωπής.
Το πρώτο αυγουστιάτικο φεγγάρι που θυμάμαι το είδα όταν ήμουν πολύ μικρή. Σε κάποιο μέρος της Χαλκιδικής, ίσως τη Σιθωνία, ίσως σε ένα κάμπινγκ, όλα είναι θολά. Καθώς έδενα το κορδονάκι από τα πρώτα μου πέδιλα (ίσως είχα μόλις κλείσει τα τέσσερα), κάπου στο βάθος ακουγόντουσαν τα τριζόνια, γαντζωμένα στο δέντρο, ο ήχος της βούρτσας των μαλλιών της αδερφής μου, που σφιχταγκαλιάζοντας την κοιλιά της μαμάς την άφηνε να την χτενίσει, ο ήχος του νερού που έσκαγε εκεί κοντά στην ακτή, ο μακρινός ήχος του ραδιοφώνου. Παρά τα παράσιτα, είχα κολλήσει άφωνη πάνω στο αντίσκηνο το αυτί μου για να ακούσω το τραγούδι. Τα θερινά σινεμά...
Ο Λουκιανός... αγαπημένος τραγουδοποιός της μαμάς μου... αγαπημένο ρομαντικό και αστείο άτομο, που συνέθετε τα γεμάτα αθωότητα τραγούδια της δεκαετίας του ογδόντα. Αργότερα, όταν μεγάλωσα, μου εξήγησε τι σημαίνει "τραγουδοποιός".
Για πρώτη φορά σήκωσα το βλέμμα ψηλά και με τους ήχους της μουσικής κοίταξα αυτή την τεράστια λαμπερή σφαίρα καρφωμένη στο θόλο, μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα από τις σκιές των φύλλων της ελιάς.
Τα καλοκαίρια περνούσαν, το νούμερο των σανδαλιών μεγάλωνε κάθε χρόνο, η τοποθεσία των παιδικών μου διακοπών άλλαζε. Στους γονείς μου άρεσε να γυρνάνε από δω και από κει. Συνηθίσαμε κι εγώ και η μικρή μου αδερφή αυτό το "νομαδικό" στύλ, και το αγαπήσαμε. Δεν πείραζε να φάμε φρούτο με λερωμένα χέρια, δεν πείραζε να κυκλοφορούμε έξω χωρίς σανδάλια, με γυμνά πόδια, δεν πείραζε να πέσουμε και να χτυπήσουμε, δεν πείραζε να κάνουμε μπάνιο με μπουκάλια νερό ζεσταμένα στον ήλιο πάνω σε τελάρα. Δεν πείραζε να μας τσιμπήσει ένα παράξενο έντομο, δεν πείραζε τίποτα. Στην εξοχή, δίπλα στη θάλασσα, όλα συγχωρούνται. Ακόμη και από τη δική μου μαμά.
Εφηβεία. Ο Αύγουστος στην πόλη, με παρέες. Το δεύτερο άκουσμά μου για τον αύγουστο... ένα καταπληκτικό τραγούδι του Παπάζογλου. Ανάμνηση από μια εκδρομή του σχολείου με φίλες και κιθάρα.
Οι εφηβικοί αύγουστοι πάνε χέρι χέρι με τα πρώτα ερωτικά όνειρα. "Σε ποιά έκσταση επάνω, σε χορό μαγικό, μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε... από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φώς, που μεσ' τα δυό της μάτια πήγε κρύφτηκε..." Τα πρώτα cd που αγοράζαμε κρυφά από τους γονείς, που μάταια πιά φωνάζαν για να μας μαζέψουν. Πηδούσαμε τους μαντρότοιχους, σπάγαμε τις χορδές της κιθάρας, κάναμε τα πρώτα μας μεθύσια. Τα πέδιλα πιά δε χωρούσαν στα πόδια, και τα λουριά ήταν σκισμένα στο τέλος του καλοκαιριού, πάντα.
Ακολούθησαν πολλοί αύγουστοι. Με χαλκιδικιώτικα πανηγύρια, με γιορτές και παραδοσιακούς χορούς στις γιορτές της Παναγιάς, με ηλιοκαμμένα γελαστά πρόσωπα, με δραματικές φυγές. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι οι φίλοι που αποφάσισαν να φύγουν νωρίς διάλεξαν τον Αύγουστο. Αυτό τον κάνει μάλλον, με τραγικά ειρωνικό τρόπο, και μήνα φυγής.
"Κόσμος βραδινός, φεγγάρι με φως,
μια νύχτα τ' Αυγούστου
Περπατώ αργά, σοκάκια μικρά, τριγύρω γιορτάζουν
Θάλασσες φωτιά, και φώτα θαμπά,
παρέες που γελάνε
Κι ένας ουρανός, μ' αστέρια και φως
μια νύχτα τ' Αυγούστου"
υγ. η ανάρτηση αφιερωμένη στην Κλεοπάτρα και στο Jimi... που άρχισαν νωρίς το μεγάλο ταξίδι στο φεγγάρι....
